̶ بار الها! هدايتم كردى و راه هوس پيش گرفتم و اندرزم دادى و دل سنگى پيشه كردم و نعمتهاى نيكويم بخشيدى و سركشى آغاز نمودم و آنگاه آنچه را كه از آنم باز داشته بودى به من شناسانيدى و پس از شناختم آمرزش طلبيدم و تو گناهم بخشودى ولى باز به گناه بر گشتم و تو پرده پوشى كردى. پس سپاس ترا باد، اى خداى من!
̶ خود را در وادى هاى هلاكت در افكنده ام و در دره هاى تباهى درآمده ام و در همه ى آنها با سطوت و قهر و فرود آمدن كيفرهاى تو رخ به رخ شده ام
̶ و دست آويزم به سوى تو توحيد و وسيلتم اين است كه در خدايى چيزى را با «تو» شريك، و با تو معبودى ديگر، نگرفته ام و هم در تو گريخته ام چرا كه گريزگاه بدكار و پناهگاه خطا پيشه اى كه بهره ى خود را ضايع كرده، هيچ جا جز پيش تو نيست.
̶ چه بسيار دشمن كه تيغ خصومت برهنه ساخت و شمشيرش را براى من تيز نمود و با دم برنده ى آن قصد جانم كرد و زهر كشنده در آب من آميخته كرد و مرا آماج تيرهاى بر كمان نهاده ى خويش ساخت و چشم حراست از من بر نگرفت و در دل چنين مى پروريد تا مرا گزندى رساند و شرنگ كينه به كامم چكاند،
̶ آنگاه تو اى خداى من! ديدى كه چگونه از تحمل رنجهاى گران ناتوانم و چسان از كيفر كشيدن از آن كه با منش سر جنگ دارد، درمانده ام و در ميان آنهمه دشمن چگونه تنهايم و دشمن چگونه كمين گرفته تا از راهى كه انديشه ام بدان خطور نتواند كرد مرا گرفتار سازد،
̶ در اين شرايط دست به يارى من زدى و با نيروى خويش پشتم را استوار ساختى و تيغ وى را كند گردانيدى و با آنهمه ياران فراوان تنهايش نهادى و مرا بر او چيره ساختى و آن تير كه به آهنگ هلاكت من (بر كمان نهاده) بود به سوى خويش بر گردانيدى و بى آنكه خشمش را فرو خورد و كينه اش را فرو نشاند او را باز گردانيدى. از تير خشم سر انگشتان خود به دندان گزيد و روى به گريز نهاد بى آنكه يارانش توانسته باشند وعده ى يارى خود را بجاى آرند.
̶ چه بسيار ستمكارانى كه با نيرنگهاى خود نسبت به من ظلم نمودند و دامهاى خود را بر سر راه من گستردند و براى پاييدن من كسانى را بر گماشتند و چون درنده اى كه در انتظار شكار خود منتظر فرصت است در كمينم نشستند! (دشمن) در حالى كه به ظاهر گشاده رويى مى نمود با نهايت كينه در من مى نگريست.
̶ پس تو اى خداى من! كه فرخنده و والايى، چون ناپاكى درون و زشتى نهادش را ديدى، وى را در همان گودال كه براى در دام انداختن من كنده بود سرنگون ساختى و در ژرفاى پرتگاهش درافكندى و وى پس از آنهمه سركشى در همان دام كه براى من گسترده بود به خوارى در افتاد و به راستى كه اگر رحمت تو نبود چيزى نمانده بود كه همان بلا را بر سر من در آورد.
̶ و چه بسا رشك بر كه بر من حسد ورزد و بغض راه گلويش را بند آورد و خشم، استخوان آسا حلقومش را خراشانيد و با تيغ زبان خود مرا آزرد و هر عيب كه در خويش داشت به تهمت بر من نهاد و آبروى مرا آماج تيرهاى بهتان خود گردانيد و با كيد و ترفند خويش مرا خشمزده ساخت و با مكر خود بر من حمله آورد.
̶ بار الها! آنگاه تو را ندا در دادم و از تو، با وثوق به سرعت اجابت تو، به زارى خواستم و مى دانستم كه هر كس در سايه ى حمايت تو جا گيرد دستخوش ستم نمى گردد، و هر كس در پناه يارى تو آيد از كس نينديشد، پس تو نيز به توانايى خويش مرا از آسيب وى نگاه داشتى.
̶ چه بسا ابرهاى نا خوشايند كه پراكنده ساختى و چه بسيار ابرهاى نعمت آور كه بر من بارانيدى و چه بسا جويباران كه براى من روان ساختى و تشريف عافيت كه بر من در پوشانيدى و چه بسيار ديدگان حادثات را كه بر دوختى و چه بسيار پرده هاى سوگ آور را كه به يك سو زدى
̶ و چه بسا نيك گمانى را (كه درباره ى من) به حقيقت پيوستى و چه بسا بى چيزى را كه به جبر كسر آن پرداختى و چه بسا بى چيزى را كه به جبر كسر آن پرداختى و چه بسا به سر در افتادنهايم را كه از آن مرا بر كشيدى و مسكنت كه آن را از جانب خود به نعمت و رفاه مبدل كردى.
̶ همه ى اين موارد زاده ى انعام و احسان تو بود و حال آنكه من همچنان در نافرمانى تو مستغرق بودم. با اينهمه نه بد كرداريهاى من تو را از دهش باز داشت و نه دهش و فزون بخشى تو مرا از انجام دادن اعمالى كه تو را به خشم مى آورد (مانع گرديد).
̶ آرى تو از آنچه كنى پرسيده نشوى. از تو خواسته شده و كرم فرمودى و بى درخواست بخشش آغاز كردى و چون از تو تقاضا شد از فضل خود دريغ نورزيدى.
̶ اى مولاى من! تو خوددارى مى كنى مگر از دهش و بخشش و امتنان و انعام، و من خوددارى مى ورزم مگر با گستاخانه خود را در محرمات تو در انداختن و از حدود تو پا فراتر نهادن و از تهديد تو غفلت ورزيدن. پس خدايا ترا سپاس كه تو آن قدرتمندى كه مغلوب نمى گردى و مهلت دهنده اى مى باشى كه شتاب نمى ورزى.
̶ اينجا كسى بر پاى ايستاده كه به سرشارى دهشهاى تو اعتراف مى كند، و در مقابل آنها را با كوتاهى در خدمت تو پاسخ مى دهد و عليه خود گواهى مى دهد كه كارش تباه كردن (عمر خود) بوده.
̶ بار خدايا! همانا من بمقام محمدى به سوى تو تقرب مى جويم و نيز به سپيدروئى على و به وسيله ى آن دو (بزرگوار) روى به سوى تو مى نهم و (اميد كه) مرا از شر چه و چه (يا فلان و بهمان) پناه دهى، چرا كه اين امر عرصه را بر تو تنگ نمى گرداند و با چنان قدرتى كه تو دارى، تو را دچار مضيقه نمى كند و تو بر هر چيز توانايى.
̶ پس خداوندا، رحمت و دوام توفيق خود را به من بخش تا آن را نردبان صفت براى بالا رفتن به سوى خشنوديت به كار گيرم و از كيفرت مصون مانم، اى مهربان ترين مهربانان.
.................................
