از دعاهاى اوست هنگامى كه به ابر و رعد مى نگريست و صداى غرش رعد را مى شنيد
«1» اللَّهُمَّ إِنَّ هَذَيْنِ آيَتَانِ من آيَاتِكَ ، و هَذَيْنِ عَوْنَانِ من أَعْوَانِكَ ، يَبْتَدِرَانِ طَاعَتَكَ بِرَحْمَةٍ نَافِعَةٍ أَوْ نَقِمَةٍ ضَارَّةٍ ، فَلَا تُمْطِرْنَا بِهِمَا مَطَرَ السَّوْءِ ، و لا تُلْبِسْنَا بِهِمَا لِبَاسَ الْبَلَاءِ . «2» اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ و آلِهِ ، و أَنْزِلْ عَلَيْنَا نَفْعَ هَذِهِ السَّحَائِبِ و بَرَكَتَهَا ، و اصْرِفْ عَنَّا أَذَاهَا و مَضَرَّتَهَا ، و لا تُصِبْنَا فِيهَا بِآفَةٍ ، و لا تُرْسِلْ عَلَي مَعَايِشِنَا عَاهَةً . «3» اللَّهُمَّ و إِنْ كُنْتَ بَعَثْتَهَا نِقْمَةً و أَرْسَلْتَهَا سَخْطَةً فانا نَسْتَجِيرُكَ من غَضَبِكَ ، و نَبْتَهِلُ إِلَيْكَ فِي سُؤَالِ عَفْوِكَ ، فَمِلْ بِالْغَضَبِ إِلَى الْمُشْرِكِينَ ، و أَدِرْ رَحَى نَقِمَتِکَ عَلَي الْمُلْحِدِينَ . «4» اللَّهُمَّ أَذْهِبْ مَحْلَ بِلَادِنَا بِسُقْيَاكَ ، و أَخْرِجْ وَحَرَ صُدُورِنَا بِرِزْقِكَ ، و لا تَشْغَلْنَا عَنْكَ بِغَيْرِكَ ، و لا تَقْطَعْ عَنْ كَافَّتِنَا مَادَّةَ بِرِّكَ ، فَإِنَّ الْغَنِيَّ من أَغْنَيْتَ ، و إِنَّ السَّالِمَ من وَقَيْتَ «5» ما عِنْدَ أَحَدٍ دُونَكَ دِفَاعٌ ، و لا بِأَحَدٍ عَنْ سَطْوَتِكَ امْتِنَاعٌ ، تَحْكُمُ بِمَا شِئْتَ عَلَى من شِئْتَ ، و تَقْضِي بِمَا أَرَدْتَ فِيمَنْ أَرَدْتَ «6» فَلَكَ الْحَمْدُ عَلَى ما وَقَيْتَنَا من الْبَلَاءِ ، و لَكَ الشُّكْرُ عَلَى ما خَوَّلْتَنَا من النَّعْمَاءِ ، حَمْداً يُخَلِّفُ حَمْدَ الْحَامِدِينَ وَرَاءَهُ ، حَمْداً يَمْلَأُ أَرْضَهُ و سَمَاءَهُ «7» إِنَّكَ الْمَنَّانُ بِجَسِيمِ الْمِنَنِ ، الْوَهَّابُ لِعَظِيمِ النِّعَمِ ، الْقَابِلُ يَسِيرَ الْحَمْدِ ، الشَّاكِرُ قَلِيلَ الشُّكْرِ ، الُْمحْسِنُ الُْمجْمِلُ ذُو الطَّوْلِ ، لا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ ، إِلَيْكَ الْمَصِيرُ
1. خدايا! اين دو (ابر و رعد و برق)، نشانى از نشانه ها و خدمتگزارى از خدمتگزاران تواند كه با رحمتى سودبخش يا عذابى خسارت بار، شتابناك، آماده ى فرمانبردارى تواند. پس به سبب اين دو بر ما باران زيانبار مباران، و لباس محنت و بلا را بر تن ما مپوشان.
2. خدايا! بر محمد و دودمانش درود فرست، و سود و بركت اين ابرها را بر ما فروبار، و آسيب و زيانشان را از ما بگردان، و به باريدن آنها مصيبت آفت و بلا را بر ما فرود نياور، و مايه هاى زندگى و معيشت ما را دچار آسيب مكن!
3. خدايا! اگر اين ابرها را براى عقوبت برانگيخته اى و از روى خشم فرستاده اى، از خشم تو از تو پناه مى جوييم، و در طلب عفو تو در پيشگاهت به زارى مى نشينيم. پس (اى خداى مهربان) خشم خود را متوجه مشركان گردان، و سنگ آسياى عقوبت خود را به سوى ملحدان بد آيين، بچرخان!
4. خدايا! خشكسالى را از سرزمين هاى ما به بارش باران خود، برطرف فرما، و به رزق و روزى خود، اندوه سينه ها را بيرون كن، و ما را از خود به ديگرى سرگرم مفرما، و سرچشمه ى احسان خويش را نخشكان؛ زيرا كه بى نياز، آن كسى است كه تو بى نيازش كنى، و تندرست و سالم، كسى است كه تو نگاهش دارى.
5. در پيش هيچ كس جز تو قدرت دفاعى نيست، و براى هيچ كس جز تو از احتشام و مهابت و هيبتت نگه دارنده اى نيست. به آنچه كه بخواهى، درباره ى هر كسى كه باشد، حكم مى رانى، و هر چه اراده كنى، درباره ى هر كس كه باشد، انجام مى دهى.
6. پس ستايش ويژه ى توست بر بلاهايى كه از ما بگردانيدى، و سپاس و شكر، از آن توست كه نعمتهاى خويش را بر ما ارزانى داشتى: ستايش و سپاسى كه بر ستايش ستايشگران و سپاس سپاسگزاران، برتر آيد، و زمين و آسمانش را سرشار گرداند؛ چرا كه تويى آن خداى عطا كننده ى نعمتهاى بزرگ و ارجمند، و بخشنده ى نعمتهاى سترگ و گران سنگ، پذيرنده ى ستايش هاى اندك، و سپاسگزار از سپاسگزارى هاى ناچيز خداى نيكوكار خوش رفتار صاحب نعمت. معبودى جز تو نيست، و فرجام (كارها) به سوى توست.
..........................
