صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۷ - فراز ۱

اللَّهُمَّ إِنَّ أَحَداً لَا يَبْلُغُ مِنْ شُكْرِكَ غَايَةً إِلَّا حَصَلَ عَلَيْهِ مِنْ إِحْسَانِكَ مَا يُلْزِمُهُ شُكْراً.

بار خدایا کسى به پایان شکر و سپاس تو نمى‏رسد مگر اینکه از احسان و نیکى تو چیزى (نعمتى که آن توانائى بر شکرگزارى است) بر او فراهم مى‏آید که او را به شکرى دیگر وادار مى‏گرداند (گفته‏اند: شکر هر نعمتى ممکن است جز نعمت خداى تعالى، زیرا شکر نعمت او نعمت دیگرى است از او که شکر آن بر بنده واجب است، پس منتهى شکر نعمت خدا اقرار به عجز و ناتوانى از اداى شکر او است، حضرت صادق- علیه‏السلام- فرموده: خداى عزوجل به موسى- علیه‏السلام- وحى نمود: اى موسى شکر مرا چنانکه شایسته است بجا آور، موسى گفت: پروردگارا چگونه شکر تو را چنانکه شایسته است بجا آورم در حالى که شکرگزاردن من تو را نعمتى است که به من بخشیده‏اى؟ خداى تعالى فرمود: اکنون شکر مرا بجا آوردى که دانستى آن نعمت از جانب من است).