صحیفه سجادیه - دعای شماره ۵۳ - فراز ۴

مَوْلَايَ ارْحَمْ كَبْوَتِي لِحُرِّ وَجْهِي وَ زَلَّةَ قَدَمِي، وَ عُدْ بِحِلْمِكَ عَلَى جَهْلِي وَ بِإِحْسَانِكَ عَلَى إِسَاءَتِي، فَأَنَا الْمُقِرُّ بِذَنْبِي، الْمُعْتَرِفُ بِخَطِيئَتِي، وَ هَذِهِ يَدِي وَ نَاصِيَتِي، أَسْتَكِينُ بِالْقَوَدِ مِنْ نَفْسِي، ارْحَمْ شَيْبَتِي، وَ نَفَادَ أَيَّامِي، وَ اقْتِرَابَ أَجَلِي وَ ضَعْفِي وَ مَسْكَنَتِي وَ قِلَّةَ حِيلَتِي.

اى مولى و آقاى من بر افتادن من با تمام رخسارم و بر لغزیدن پایم (در گناهان) رحم و مهربانى فرما، و به حلم و بردباریت بر نادانیم، و به احسان و نیکیت بر بدکرداریم ببخش، زیرا من به گناه خود اقرارکننده، و به خطاى خویش اعتراف‏کننده‏ام، و این دست من و این موى جلو سر من است (من در دست تو و تحت حکم و فرمان توام) زارى مى‏کنم و خود را براى قصاص و کیفر کردارم تسلیم نموده‏ام، بر پیریم و به پایان رسیدن روزهایم و نزدیک شدن مرگم و ناتوانیم و نیازمندیم (به رحمتت) و بیچارگیم (توانا نبودنم بر به دست آوردن سود و جلوگیرى از زیان) رحم و مهربانى کن.