صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۸ - فراز ۱۰

اللَّهُمَّ الْعَنْ أَعْدَاءَهُمْ مِنَ الْأَوَّلِينَ وَ الْآخِرِينَ، وَ مَنْ رَضِيَ بِفِعَالِهِمْ وَ أَشْيَاعَهُمْ وَ أَتْبَاعَهُمْ.

بار خدایا دشمنان ایشان را از پیشینیان و آیندگان (تا روز قیامت) و هر که را به اعمال و کردار آنان راضى و خشنود مى‏شود و دوستان و پیروانشان را لعنت کن (از رحمت خود نومید و عذاب و کیفر فرما. تصریح امام علیه ‏السلام به لعن بر دشمنان جانشینان و برگزیدگان خدا بر مشروعیت و روا بودن لعن بر کسى که سزاوار است، بلکه بر مستحب بودن آن و اینکه لعن‏ کننده را ثواب و پاداش است دلالت دارد، زیرا اگر چنین نبود آن حضرت در این روز شریف تصریح به آن نمى‏ نمود و آن را از جمله‏ ى دعائى که به وسیله‏ ى آن به درگاه خداوند سبحان تقرب مى‏ جویند قرار نمى ‏داد، و طریقه‏ ى و روش ما امامیه «شیعه‏ ى دوازده امامى» هم همین است، و گاهى لعن به کسى که مستحق و سزاوار آنست عبادت است مانند صلوه و درود بر کسى که شایسته‏ ى آن مى ‏باشد، و چنانکه درود گوینده را ثواب و پاداش است همچنین لعن‏ کننده را پاداش مى ‏دهند هرگاه لعن او بجا و براى به دست آوردن خشنودى خدا باشد، و لعن کردن خداى عزوجل در آیات بسیار از قرآن کریم و امر به لعن در بعض آنها بر این مطلب دلالت دارد «س 2 ى 159(: اولئک یلعنهم الله و یلعنهم اللاعنون «ى 161(: اولئک علیهم لعنه الله و الملائکه و الناس اجمعین یعنى آنها را «که حق پنهان گردانند» خدا و لعنت‏ کنندگان «از انس و جن و فرشتگان» لعنت مى‏ کنند «خدا آنان را از رحمت خود دور ساخته و به کیفر رساند و دیگران ایشان را نفرین مى‏نمایند» آنانند که لعنت خدا و همه‏ ى فرشتگان و مردم برایشان است. پس مراد از و یلعنهم اللاعنون و از و الملائکه و الناس اجمعین امر به فرشتگان و مردم است به لعن کسانى که خدا آنها را لعن فرموده، و از پیغمبر- صلى الله علیه و آله- روایت شده که گروهى از معصیت ‏کاران را لعن نموده مانند فرمایش آن حضرت: خدا لعنت کند کسى را که پدر و مادر خود را لعن مى ‏نماید، و فرمایش آن بزرگوار: خدا لعنت کند رباخوار را. و گاهى لعن واجب و جزء ایمان است هرگاه قصد لعن‏ کننده بیزارى جستن باشد، زیرا خداوند سبحان چنانکه دوست داشتن دوستانش را واجب کرده دشمن داشتن دشمنانش و بیزارى از آنان را هم واجب نموده، در قرآن مجید «س 58 ى 22( فرموده: لاتجد قوما یومنون بالله و الیوم الاخر یوادون من حاد الله و رسوله و لو کانوا اباءهم او ابناءهم او اخوانهم او عشیرتهم یعنى «اى پیغمبر» مردمى را که به خدا و روز قیامت ایمان مى‏ آورند «چنین» نخواهى یافت که با دشمنان خدا و رسول او دوستى کنند و اگر چه آن دشمنان پدران یا فرزندان یا برادران یا خویشان ایشان باشند. و گفته ‏اند: هر گفتار و کردارى که موجب عقاب و کیفر گردد جائز است گوینده و بجا آورنده را لعن نمود، زیرا لعن از خداى تعالى همان دور ساختن از رحمت و به کیفر رساندن است).