صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۲ - فراز ۱۱

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ، وَ ارْزُقْنِي الْحَقَّ عِنْدَ تَقْصِيرِي فِي الشُّكْرِ لَكَ بِمَا أَنْعَمْتَ عَلَيَّ فِي الْيُسْرِ وَ الْعُسْرِ وَ الصِّحَّةِ وَ السَّقَمِ، حَتَّى أَتَعَرَّفَ مِنْ نَفْسِي رَوْحَ الرِّضَا وَ طُمَأْنِينَةَ النَّفْسِ مِنِّي بِمَا يَجِبُ لَكَ فِيما يَحْدُثُ فِي حَالِ الْخَوْفِ وَ الْأَمْنِ وَ الرِّضَا وَ السُّخْطِ وَ الضَّرِّ وَ النَّفْعِ.

بار خدایا بر محمد و آل او درود فرست، و اعتراف بحق (تسلیم امر و راضى بودن به فرمانت که بر وفق حکمت و مصلحت است) را هنگام کوتاهى در سپاسگزارى تو به آنچه در آسایش و سختى و تندرستى و بیمارى به من نعمت داده‏اى روزیم گردان تا هنگام ترس و ایمنى و خشنودى و خشم و زیان و سود در آنچه پیش آید شادى رضاء و خشنودى و آرامش دل خود را به آنچه براى تو واجب است (تسلیم امر و اعتقاد به نیکى آنچه مقدر نموده‏اى) دریابم.