صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۱ - فراز ۱
اللَّهُمَّ يَا كَافِيَ الْفَرْدِ الضَّعِيفِ، وَ وَاقِيَ الْأَمْرِ الَْمخُوفِ، أَفْرَدَتْنِي الْخَطَايَا فَلَا صَاحِبَ مَعِي، وَ ضَعُفْتُ عَنْ غَضَبِكَ فَلَا مُؤَيِّدَ لِي، وَ أَشْرَفْتُ عَلَى خَوْفِ لِقَائِكَ. فَلَا مُسَكِّنَ لِرَوْعَتِي.
بار خدایا اى بى نیازکنندهى آنکه تنها و ناتوان است، و اى نگهدارنده ى (بندگان خود) از چیز ترسناک، گناهان مرا تنها نموده (به سبب آن از رحمتت دور گشته و بی کس مانده ام) و یار و همراهى با من نیست، و از خشم تو (دورى رحمتت) ناتوان شده ام، و نیرودهنده اى ندارم، و بر ترس دیدار تو (فرمان تو هنگام مرگ و برانگیخته شدن روز قیامت براى بازپرسى) نزدیک گشته ام و تسکین دهنده اى براى ترسم نمى باشد.
