صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۹ - فراز ۱

اللَّهُمَّ إِنَّكَ ابْتَلَيْتَنَا فِي أَرْزَاقِنَا بِسُوءِ الظَّنِّ، وَ فِي آجَالِنَا بِطُولِ الْأَمَلِ حَتَّى الَْتمَسْنَا أَرْزَاقَكَ مِنْ عِنْدِ الْمَرْزُوقِينَ، وَ طَمِعْنَا بِآمَالِنَا فِي أَعْمَارِ الْمُعَمَّرِينَ.

بار خدایا تو ما را در روزیهامان به بدگمانى (باور نداشتن به اینکه روزیها از جانب خداوند سبحان است که نتیجه‏ى آن یاس و نومیدى از رحمت او است که آن را از گناهان بزرگ شمرده‏اند چنانکه امید به رحمت او را از بزرگترین اعمال دانسته‏اند) و در مدت عمرهامان به آرزوى دراز (توقع و چشمداشت به طول عمر یا به تاخیر افتادن پایان آن) آزمایش نموده‏اى (آزمایش خداوند متعال رفتار او است با بندگان مانند کسى که دیگرى را آزمایش مى‏نماید تا حقیقت کار را به دست آورد، زیرا او- جل شانه- به آشکار و نهان دانا است) تا اینکه روزیهاى تو را از روزى‏خواران (که تو ایشان را روزى مى‏دهى و از تو مى‏خواهند) طلب کردیم، و به سبب آرزوهامان در عمرهاى آنانکه عمر دراز نمودند (مانند حضرت لقمان- علیه‏السلام- که گفته‏اند: سه هزار و پانصد سال عمر نموده و حضرت نوح- علیه‏السلام- که هزار و پنجاه یا هزار و چهارصد سال در این دنیا زیسته، و سلمان- علیه‏السلام- که سیصد و پنجاه سال یا بیشتر زندگانى کرده) طمع و آز نمودیم (به آرزوهاى دراز طمع کردیم که همچون عمرهاى آنها عمر نمائیم و این باعث شد که در طلب روزى و گردآوردن آن کوشش نمائیم).