صحیفه سجادیه - دعای شماره ۵۰ - فراز ۳

فَلَوْ لَا الْمَوَاقِفُ الَّتِي أُؤَمِّلُ مِنْ عَفْوِكَ الَّذِي شَمِلَ كُلَّ شَيْ‏ءٍ لَأَلْقَيْتُ بِيَدِي، وَ لَوْ أَنَّ أَحَداً اسْتَطَاعَ الْهَرَبَ مِنْ رَبِّهِ لَكُنْتُ أَنَا أَحَقَّ بِالْهَرَبِ مِنْكَ، وَ أَنْتَ لَا تَخْفَى عَلَيْكَ خَافِيَةٌ فِي الْأَرْضِ وَ لَا فِي السَّمَاءِ إِلَّا أَتَيْتَ بِهَا، وَ كَفَى بِكَ جَازِياً، وَ كَفَى بِكَ حَسِيباً.

پس اگر نبود جاهائى که امیدوارم از عفو و گذشتت که هر چیزى را فرامى‏گیرد خود را از دست مى‏ رهانیدم (هلاک و تباه مى ‏ساختم) و اگر کسى مى‏توانست از پروردگارش (مالک خود) بگریزد هر آینه من به گریختن از تو (که مالک حقیقى هستى) سزاوارتر بودم، و توئى که رازى در زمین و آسمان بر تو پوشیده نیست و آن را (روز قیامت) حاضر و آشکار مى‏ نمائى، و از هر جزاء دهنده و حسابگرى بى ‏نیازى.