صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۱ - فراز ۸
فَأَقْبَلَ نَحْوَكَ مُؤَمِّلًا لَكَ مُسْتَحْيِياً مِنْكَ، وَ وَجَّهَ رَغْبَتَهُ إِلَيْكَ ثِقَةً بِكَ، فَأَمَّكَ بِطَمَعِهِ يَقِيناً، وَ قَصَدَكَ بِخَوْفِهِ إِخْلَاصاً، قَدْ خَلَا طَمَعُهُ مِنْ كُلِّ مَطْمُوعٍ فِيهِ غَيْرِكَ، وَ أَفْرَخَ رَوْعُهُ مِنْ كُلِّ مَحْذُورٍ مِنْهُ سِوَاكَ.
پس در حالى که به تو امید دارد و از تو شرمنده است به سوى تو روآورده، و با اعتماد به تو خواهشش را به تو متوجه گردانیده، پس از روى یقین با طمع خود قصد تو کرده، و از روى پاکى با ترسش آهنگ تو نموده، در حالى که به هر کس به او طمع دارند جز تو طمع نداشته و از هر چه از او مىترسند جز تو نمىترسد.
