صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۹ - فراز ۴
اللَّهُمَّ وَ أَيُّمَا عَبْدٍ مِنْ عَبِيدِكَ أَدْرَكَهُ مِنِّي دَرَكٌ، أَوْ مَسَّهُ مِنْ نَاحِيَتِي أَذًى، أَوْ لَحِقَهُ بِي أَوْ بِسَبَبِي ظُلْمٌ فَفُتُّهُ بِحَقِّهِ، أَوْ سَبَقْتُهُ بِمَظْلِمَتِهِ، فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ أَرْضِهِ عَنِّي مِنْ وُجْدِكَ، وَ أَوْفِهِ حَقَّهُ مِنْ عِنْدِكَ.
بار خدایا هر بنده اى از بندگانت که از من عقوبت و شکنجه اى یافته، یا از جانب من آزارى به او رسیده، یا از من یا به وسیلهى من ستمى به او رخ داده و حق او را از دست داده و دادخواهى از حقش را از میان برده باشم، پس بر محمد و آل او درود فرست، و او را از توانگرى خود از من خشنود ساز، و از جانب خویش حق او را بى کم و کاست عطا فرما.
