صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۱۲۵
وَ أَوْجِدْنِي بَرْدَ عَفْوِكَ، وَ حَلَاوَةَ رَحْمَتِكَ وَ رَوْحِكَ وَ رَيْحَانِكَ، وَ جَنَّةِ نَعِيمِكَ، وَ أَذِقْنِي طَعْمَ الْفَرَاغِ لِمَا تُحِبُّ بِسَعَةٍ مِنْ سَعَتِكَ، وَ الِاجْتِهَادِ فِيما يُزْلِفُ لَدَيْكَ وَ عِنْدَكَ، وَ أَتْحِفْنِي بِتُحْفَةٍ مِنْ تُحَفَاتِكَ.
و از لذت و خوشى گذشتت، و شیرینى مهربانى و آسودگى و روزیت، و بهشت پر نعمتت فیروز و کامیاب ساز، و به وسیلهى توانگرى از توانگریت مزهى فراغت و انجام دادن براى آنچه (عبادت و بندگى که) تو دوست دارى، و کوشش در آنچه (عمل از روى اخلاص و پاکیزگى) را که نزد (درگاه رحمت عامه و خاصه) تو نزدیک مىگرداند به من بچشان، و تحفه و ارمغانى از تحفههایت (نیکوئیهاى برگزیدهات) به سویم بفرست (به من عطا فرما، در حدیث نبوى- صلى الله علیه و آله- است: روز و شبى نیست جز آنکه در آن از جانب خداى عزوجل براى من تحفه و ارمغانى است).
