صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۱ - فراز ۲۶
فَمَا كُلُّ مَا نَطَقْتُ بِهِ عَنْ جَهْلٍ مِنِّي بِسُوءِ أَثَرِي، وَ لَا نِسْيَانٍ لِمَا سَبَقَ مِنْ ذَمِيمِ فِعْلِي، لَكِنْ لِتَسْمَعَ سَمَاؤُكَ وَ مَنْ فِيهَا وَ أَرْضُكَ وَ مَنْ عَلَيْهَا مَا أَظْهَرْتُ لَكَ مِنَ النَّدَمِ، وَ لَجَأْتُ إِلَيْكَ فِيهِ مِنَ التَّوْبَةِ.
پس (هرگاه چگونگى ام چنین است) آنچه گفتم از روى نادانى به بدى کردار و از روى فراموشى کار ناپسندیده ام که گذشته نیست، بلکه براى آنست که آسمان تو و هر که در آن است و زمین تو و هر که بر روى آنست پشیمانى را که به تو آشکار ساختم و توبه اى را که در آن به تو پناه بردم بشنوند.
