صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۱ - فراز ۱۴
اللَّهُمَّ إِنِّي أَتُوبُ إِلَيْكَ فِي مَقَامِي هَذَا مِنْ كَبَائِرِ ذُنُوبِي وَ صَغَائِرِهَا، وَ بَوَاطِنِ سَيِّئَاتِي وَ ظَوَاهِرِهَا، وَ سَوَالِفِ زَلَّاتِي وَ حَوَادِثِهَا، تَوْبَةَ مَنْ لَا يُحَدِّثُ نَفْسَهُ بِمَعْصِيَةٍ، وَ لَا يُضْمِرُ أَنْ يَعُودَ فِي خَطِيئَةٍ.
بار خدایا من در اینجا به سوى تو، توبه و بازگشت مى نمایم از گناهان بزرگ و کوچک خویش و از گناهان پوشیده و آشکارم و از لغزش هاى گذشته و تازه ام، توبه و بازگشت کسى که گناهى (از گناهان) را با خود نگوید و در دل نگذراند که به گناهى بازگردد (دوباره بجا آورد).
