صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۳ - فراز ۲

آمَنْتُ بِمَنْ نَوَّرَ بِكَ الظُّلَمَ، وَ أَوْضَحَ بِكَ الْبُهَمَ، وَ جَعَلَكَ آيَةً مِنْ آيَاتِ مُلْكِهِ، وَ عَلَامَةً مِنْ عَلَامَاتِ سُلْطَانِهِ، وَ امْتَهَنَكَ بِالزِّيَادَةِ وَ النُّقْصَانِ، وَ الطُّلُوعِ وَ الْأُفُولِ، وَ الْإِنَارَةِ وَ الْكُسُوفِ، فِي كُلِّ ذَلِكَ أَنْتَ لَهُ مُطِيعٌ، وَ إِلَى إِرَادَتِهِ سَرِيعٌ.

ایمان آوردم به کسى (خدائى) که به وسیله‏ ى تو تاریکیها را روشن کرد، و به سبب تو مشکلات امور را آشکار ساخت، و تو را نشانه ‏اى از نشانه‏ هاى پادشاهى (استیلاء و غلبه ‏ى) خود و نشانه ‏اى از نشانه‏ هاى قدرت و توانائیش (بر همه چیز) قرار داد، و تو را خدمتگزار و فرمانبردار کرد با فزونى (نور و روشنائى مانند شب چهاردهم ماه) و به کاستن (آن مانند شب یکم ماه) و به طلوع و هویدا شدن (در بالاى افق) و به غروب و پنهان گشتن (در زیر کرانه ‏ى آسمان) و به روشن گردیدن (از خورشید، یا روشن نمودن) و تیرگى (بر اثر حائل شدن زمین میان ماه و خورشید، یا تیره ساختن که آن بر اثر حائل شدن جرم ماه است میان ما و جرم خورشید، ولى درستتر آنست که گفته شود: و به روشن شدن و تیرگى) در همه‏ى آن حالات و چگونگی ها تو او را فرمانبردار و به سوى اراده و خواسته ‏اش شتاب‏کننده ‏اى.