صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۹ - فراز ۱۴
وَ لَقَدْ سُئِلْتَ فَأَعْطَيْتَ، وَ لَمْ تُسْأَلْ فَابْتَدَأْتَ، وَ اسْتُمِيحَ فَضْلُكَ فَمَا أَكْدَيْتَ، أَبَيْتَ يَا مَوْلَايَ إِلَّا إِحْسَاناً وَ امْتِنَاناً وَ تَطَوُّلًا وَ إِنْعَاماً، وَ أَبَيْتُ إِلَّا تَقَحُّماً لِحُرُمَاتِكَ، وَ تَعَدِّياً لِحُدُودِكَ، وَ غَفْلَةً عَنْ وَعِيدِكَ، فَلَكَ الْحَمْدُ إِلَهِي مِنْ مُقْتَدِرٍ لَا يُغْلَبُ، وَ ذِي أَنَاةٍ لَا يَعْجَلُ.
و به عظمت و بزرگیت قسم چون از تو (نعمتى) درخواست شده بخشیده اى، و درخواست نشده، به بخشش آغاز نموده اى، و احسانت طلبیده شده اندک نداده اى، و تو- اى مولى و آقاى من- امتناع نموده و نمىخواهى جز احسان و اکرام و نیکى کردن و نعمت بخشیدن را، و من امتناع کرده و نمىخواهم مگر افکندن خود را بى تامل و اندیشه در محرماتت، و تجاوز از حدود و احکامت، و غفلت و بیخبرى از تهدیدت، پس تو را است سپاس- اى خداى من- توانائى که مغلوب نمىشود، و مهلت دهنده اى که شتاب نمىکند.
