صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۵ - فراز ۱۷

وَ لَوْ دَلَّ مَخْلُوقٌ مَخْلُوقاً مِنْ نَفْسِهِ عَلَى مِثْلِ الَّذِي دَلَلْتَ عَلَيْهِ عِبَادَكَ مِنْكَ كَانَ مَوْصُوفاً بِالْإِحْسَانِ، وَ مَنْعُوتاً بِالِامْتِنَانِ، وَ مَحْمُوداً بِكُلِّ لِسَانٍ، فَلَكَ الْحَمْدُ مَا وُجِدَ فِي حَمْدِكَ مَذْهَبٌ، وَ مَا بَقِيَ لِلْحَمْدِ لَفْظٌ تُحْمَدُ بِهِ، وَ مَعْنًى يَنْصَرِفُ إِلَيْهِ.

و اگر آفریده ‏اى از پیش خود آفریده‏ اى را به مانند آنچه تو به آن بندگانت را از جانب خود راهنمائى کرده ‏اى راهنمائى مى‏نمود به احسان و نعمت دادن وصف گشته و به هر زبانى ستایش شده مى‏بود، پس (تو که آفریننده و راهنماى حقیقى هستى به ستودن شایسته‏تر مى‏باشى، از اینرو) پس تو را است سپاس تا آنجا که راهى در سپاس تو یافت شود، و براى سپاس سخنى که به آن ستوده شوى و معنى و مقصودى که به سپاس بازگردد باقى باشد (تا آنجا که بتوانیم تو را سپاس گزاریم).