صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۲ - فراز ۹
وَ أَنَا الْعَبْدُ الضَّعِيفُ عَمَلاً، الْجَسِيمُ أَمَلاً، خَرَجَتْ مِنْ يَدِي أَسْبَابُ الْوُصُلَاتِ إِلَّا مَا وَصَلَهُ رَحْمَتُكَ، وَ تَقَطَّعَتْ عَنِّي عِصَمُ الْآمَالِ إِلَّا مَا أَنَا مُعْتَصِمٌ بِهِ مِنْ عَفْوِكَ.
و من بنده اى هستم که کردارش (کار نیک یا خلوص و پاکیزگیش) اندک و آرزویش بزرگ است، وسائل پیوندها (طاعات و فرمانبریها که وسائل رسیدن به سعادت و نیکبختى هر دو سرا است بر اثر معصیت و نافرمانى) از دست من بیرون رفته جز آنچه رحمت تو آن را پیوسته (زیرا رحمت تو از کسى فوت نمىشود اگر چه گناهکار باشد) و رشته هاى آرزوها از من بریده شده جز عفو و گذشت تو که من به آن دست آویخته ام.
