صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۷۰

فَعُدْ عَلَيَّ بِمَا تَعُودُ بِهِ -عَلَى مَنِ اقْتَرَفَ- مِنْ تَغَمُّدِكَ، وَ جُدْ عَلَيَّ بِمَا تَجُودُ بِهِ -عَلَى مَنْ أَلْقَى بِيَدِهِ إِلَيْكَ- مِنْ عَفْوِكَ، وَ امْنُنْ عَلَيَّ -بِمَا لَا يَتَعَاظَمُكَ أَنْ تَمُنَّ بِهِ عَلَى مَنْ أَمَّلَكَ- مِنْ غُفْرَانِكَ.

پس (چون با کمال تضرع و زارى به درگاهت روآورده و به گناهان معترف و از کردار پشیمانم) به من عطا کن ستر و پوششى را از جانب خود که به گناهکار عطا مى‏کنى، و به من ببخش عفوت را که به کسى که خود را تسلیم تو مى‏نماید مى‏بخشى، و به من انعام فرما آمرزشت را که در دستگاهت بزرگ نمى‏ نماید که آن را بر کسى که به تو امیدوار است انعام نمائى.