صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۵ - فراز ۲۳
فَنَحْنُ مُوَدِّعُوهُ وِدَاعَ مَنْ عَزَّ فِرَاقُهُ عَلَيْنَا، وَ غَمَّنَا وَ أَوْحَشَنَا انْصِرَافُهُ عَنَّا، وَ لَزِمَنَا لَهُ الذِّمَامُ الَْمحْفُوظُ، وَ الْحُرْمَةُ الْمَرْعِيَّةُ، وَ الْحَقُّ الْمَقْضِيُّ، فَنَحْنُ قَائِلُونَ السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا شَهْرَ اللَّهِ الْأَكْبَرَ، وَ يَا عِيدَ أَوْلِيَائِهِ.
از اینرو ما آن را وداع و بدرود مى نمائیم مانند وداع کسى که جدائیش بر ما بزرگ و دشوار است، و رفتنش از میان ما، ما را اندوهگین ساخته و به وحشت و ترس افکنده، و مانند وداع کسى که او را بر ما عهد و پیمان نگاه داشتنى و احترام رعایت کردنى و حق اداء و پرداخت شدنى ثابت و پابرجا است، پس ما مى گوئیم: درود بر تو اى بزرگترین ماه خدا، و اى عید (روز جشن و شادى) دوستان خدا.
