صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۲ - فراز ۱

اللَّهُمَّ إِنَّكَ كَلَّفْتَنِي مِنْ نَفْسِي مَا أَنْتَ أَمْلَكُ بِهِ مِنِّي، وَ قُدْرَتُكَ عَلَيْهِ وَ عَلَيَّ أَغْلَبُ مِنْ قُدْرَتِي، فَأَعْطِنِي مِنْ نَفْسِي مَا يُرْضِيكَ عَنِّي، وَ خُذْ لِنَفْسِكَ رِضَاهَا مِنْ نَفْسِي فِي عَافِيَةٍ.

بار خدایا تو مرا درباره‏ ى اصلاح نفس من به چیزى امر فرموده ‏اى که خود به انجام آن از من تواناترى، و توانائى تو بر آن و بر من بیشتر از توانائى من است (زیرا بازگشت هر توانائى به قدرت خداى تعالى است که فوق آن توانائى نیست، پس از اینرو خداوند بر اصلاح نفس بنده ‏اش از خود بنده تواناتر است و قدرت او بر بنده و بر آنچه او را به آن تکلیف فرموده بیشتر، و چگونه چنین نباشد که بنده جز به کمک، او نمى‏تواند سودى به دست آورد یا زیانى از خود دور سازد) پس چیزى که تو را از من خشنود مى‏گرداند به من عطا کن، و رضاى خود را در حال عافیت و تندرستى (نه در حال بلاء و گرفتارى) از من دریافت نما (توفیق کارى به من ده که رضاى تو در آن باشد، و چون ممکن است رضاى خدا در کارى که با بلاء و گرفتارى است باشد از اینرو درخواست عافیت و تندرستى مى‏ نماید).