صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۹ - فراز ۱۱
وَ كَمْ مِنْ سَحَائِبِ مَكْرُوهٍ جَلَّيْتَهَا عَنِّي، وَ سَحَائِبِ نِعَمٍ أَمْطَرْتَهَا عَلَيَّ، وَ جَدَاوِلِ رَحْمَةٍ نَشَرْتَهَا، وَ عَافِيَةٍ أَلْبَسْتَهَا، وَ أَعْيُنِ أَحْدَاثٍ طَمَسْتَهَا، وَ غَوَاشِي كُرُبَاتٍ كَشَفْتَهَا.
و چه بسیار ابرهاى شر و بدى که آنها را از من گشودى (دور ساختى) و ابرهاى نعمت هائى که آنها را بر من باراندى، و جوی هاى رحمت و مهربانى که آنها را پهن کردى، و عافیت و تندرستى که آن را بر من پوشاندى، و چشمهاى مصائب و گرفتاریها که آنها را کور گردانیدى، و پرده هاى اندوه هائى که آنها را برداشتى.
