صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱۲ - فراز ۱۰

وَ يَا مَنْ تَحَمَّدَ إِلَى خَلْقِهِ بِحُسْنِ التَّجَاوُزِ، وَ يَا مَنْ عَوَّدَ عِبَادَهُ قَبُولَ الْإِنَابَةِ، وَ يَا مَنِ اسْتَصْلَحَ فَاسِدَهُمْ بِالتَّوْبَةِ وَ يَا مَنْ رَضِيَ مِنْ فِعْلِهِمْ بِالْيَسِيرِ، وَ يَا مَنْ كَافَى قَلِيلَهُمْ بِالْكَثِيرِ، وَ يَا مَنْ ضَمِنَ لَهُمْ إِجَابَةَ الدُّعَاءِ، وَ يَا مَنْ وَعَدَهُمْ عَلَى نَفْسِهِ بِتَفَضُّلِهِ حُسْنَ الْجَزَاءِ.

و اى آنکه با گذشت نیک بر آفریدگانش منت نهاده (نعمت سزاوار منت داده، چون خداى تعالى از منت نهادن «بیان کردن نیکى خود به دیگرى» منزه است) و اى آنکه بندگانش را به توبه ‏پذیرى عادت داده، و اى آنکه اصلاح تباهی هاى ایشان را به وسیله‏ ى توبه خواسته، و اى آنکه از کردار (نیک) ایشان به اندک خشنود گشته، و اى آنکه (کار) اندک ایشان را پاداش بسیار داده، و اى آنکه روا شدن دعاء را برایشان ضمانت کرده، و اى آنکه از روى تفضل پاداش نیک به ایشان را وعده فرموده است.

صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۵ - فراز ۹

اللَّهُمَّ أَعْطِنِي كُلَّ سُؤْلِي، وَ اقْضِ لِي حَوَائِجِي، وَ لَا تَمْنَعْنِي الْإِجَابَةَ وَ قَدْ ضَمِنْتَهَا لِي، وَ لَا تَحْجُبْ دُعَائِي عَنْكَ وَ قَدْ أَمَرْتَنِي بِهِ، وَ امْنُنْ عَلَيَّ بِكُلِّ مَا يُصْلِحُنِي فِي دُنْيَايَ وَ آخِرَتِي مَا ذَكَرْتُ مِنْهُ وَ مَا نَسِيتُ، أَوْ أَظْهَرْتُ أَوْ أَخْفَيْتُ أَوْ أَعْلَنْتُ أَوْ أَسْرَرْتُ.

بار خدایا همه‏ ى درخواست هایم را عطا کن، و حاجت هایم را برآور، و مرا از برآوردن (درخواست هایم) بازمدار که خود آن را برایم ضامن شده ‏اى (بر خویشتن لازم گردانیده ‏اى) و دعایم را از (درگاه) خود منع مفرما که تو خود مرا به آن امر فرمودى (این دو جمله از دعا اشاره است به قول خداى تعالى «س 40 ى 60(: و قال ربکم ادعونى استجب لکم ان الذین یستکبرون عن عبادتى سیدخلون جهنم داخرین یعنى و پروردگار شما فرمود بخوانید مرا تا خواسته ‏ى شما را برآورم، آنانکه از عبادت و پرستش من «مرا خواندن» سرکشى کنند به زودى با ذلت و خوارى در دوزخ درآیند. حضرت صادق- علیه ‏السلام- فرموده: عبادت در قول خداى تعالى: ان الذین یستکبرون عن عبادتى سیدخلون جهنم داخرین دعاء است، و افضل و برترین عبادت دعاء است) و آنچه در دنیا و آخرت من باعث اصلاح حالم شود به من انعام فرما، از آن یادآورده یا فراموش کرده باشم (به زبان) اظهار نموده یا (در دل) پنهان داشته ‏ام (براى مردم) آشکار کرده یا (براى دیگرى) در پنهان گفته باشم.