صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۹ - فراز ۱۳

فَأَمَّا أَنْتَ يَا إِلَهِي فَأَهْلٌ أَنْ لَا يَغْتَرَّ بِكَ الصِّدِّيقُونَ، وَ لَا يَيْأَسَ مِنْكَ الُْمجْرِمُونَ، لِأَنَّكَ الرَّبُّ الْعَظِيمُ الَّذِي لَا يَمْنَعُ أَحَداً فَضْلَهُ، وَ لَا يَسْتَقْصِي مِنْ أَحَدٍ حَقَّهُ.

و اما تو- اى خداى من- شایسته ‏اى که صد یقین و بسیار راستگویان (پیغمبران) به (رحمت) تو مغرور نشده فریب نمى‏ خورند (در قرآن کریم «س 7 ى 99( مى‏ فرماید: فلا یامن مکر الله الا القوم الخاسرون یعنى از مکر و عذاب خدا ایمن نیستند مگر گروهى که زیان کاران‏ اند) و گناهکاران از (عفو و گذشت) تو نومید نگردند (در قرآن شریف «س 12 ى 87( مى‏فرماید: انه لا ییاس من روح الله الا القوم الکافرون یعنى جز کسانى که کافر اند از رحمت خدا نومید نمى‏ شوند) زیرا تو پروردگار بزرگى مى ‏باشى که کسى را از فضل و احسان خود بازنمى‏دارد، و همه‏ ى حق خویش را از کسى نمى‏ گیرد.