صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۵ - فراز ۲۲
وَ قَدْ أَقَامَ فِينَا هَذَا الشَّهْرُ مُقَامَ حَمْدٍ، وَ صَحِبَنَا صُحْبَةَ مَبْرُورٍ، وَ أَرْبَحَنَا أَفْضَلَ أَرْبَاحِ الْعَالَمِينَ، ثُمَّ قَدْ فَارَقَنَا عِنْدَ تَمَامِ وَقْتِهِ، وَ انْقِطَاعِ مُدَّتِهِ، وَ وَفَاءِ عَدَدِهِ.
و این ماه در میان ما پسندیده زیست نمود، و با ما مصاحب و یار نیکو بود (چون در آن ثواب و پاداش و برکات و نیکیها و وسائل رحمت و آمرزش بسیار بود) و به بهترین سودهاى جهانیان ما را سودمند نمود، سپس هنگام پایان یافتن وقتش و به سر رسیدن زمانش و تمام شدن شماره اش (روزهایش) از ما جدا شد.
