صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۱ - فراز ۲۲

اللَّهُمَّ وَ إِنِّي أَتُوبُ إِلَيْكَ مِنْ كُلِّ مَا خَالَفَ إِرَادَتَكَ، أَوْ زَالَ عَنْ مَحَبَّتِكَ مِنْ خَطَرَاتِ قَلْبِي، وَ لَحَظَاتِ عَيْنِي، وَ حِكَايَاتِ لِسَانِي، تَوْبَةً تَسْلَمُ بِهَا كُلُّ جَارِحَةٍ عَلَى حِيَالِهَا مِنْ تَبِعَاتِكَ، وَ تَأْمَنُ مِمَا يَخَافُ الْمُعْتَدُونَ مِنْ أَلِيمِ سَطَوَاتِكَ.

بار خدایا از اندیشه ‏هاى دل و نگاه هاى زیرچشمى (مانند نگاه به حرام و اشاره به کسى تا به او بخندند یا ستم روا دارند) و گفتگوهاى (بیجاى) زبانم که مخالف خواسته (رضا و خشنودى) تو یا بیرون از دوستى (پاداش دادن) تو باشد به سوى تو، توبه مى‏کنم، توبه‏ اى که با آن هر اندامى جداگانه از کیفرهاى تو سالم ماند، و از قهرها و سخت گیری هاى دردناکت که بیدادگران مى ‏ترسند آسوده باشد.