صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱۲ - فراز ۶
فَهَلْ يَنْفَعُنِي، يَا إِلَهِي، إِقْرَارِي عِنْدَكَ بِسُوءِ مَا اكْتَسَبْتُ؟ وَ هَلْ يُنْجِينِي مِنْكَ اعْتِرَافِي لَكَ بِقَبِيحِ مَا ارْتَكَبْتُ؟ أَمْ أَوْجَبْتَ لِي فِي مَقَامِي هَذَا سُخْطَكَ؟ أَمْ لَزِمَنِي فِي وَقْتِ دُعَايَ مَقْتُكَ؟
پس، اى خداى من، آیا اعترافم به بدى آنچه کرده ام نزد تو سود مىدهد؟ و آیا اقرارم در درگاهت به زشتى آنچه بجا آورده ام از (عذاب) تو مرا رها مى نماید؟ یا در اینجا خشم خود (دورى از رحمتت) را براى من قرار داده اى؟ یا هنگامى که دعا کرده تو را مىخوانم دشمنى تو با من همراه بوده؟
