صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۹ - فراز ۵

ثُمَّ قِنِي مَا يُوجِبُ لَهُ حُكْمُكَ، وَ خَلِّصْنِي مِمَّا يَحْكُمُ بِهِ عَدْلُكَ، فَإِنَّ قُوَّتِي لَا تَسْتَقِلُّ بِنَقِمَتِكَ، وَ إِنَّ طَاقَتِي لَا تَنْهَضُ بِسُخْطِكَ، فَإِنَّكَ إِنْ تُكَافِنِي بِالْحَقِّ تُهْلِكْنِي، وَ إِلَّا تَغَمَّدْنِي بِرَحْمَتِكَ تُوبِقْنِي.

سپس مرا از چیزى (کیفرى) که فرمان تو موجب آن مى‏شود نگاه دار، و از آنچه عدل تو به آن حکم مى‏کند رهائى ده، زیرا توانائى من از تحمل انتقام و کیفر تو برنمى‏ آید، و نیروى من با خشم تو برابرى نتواند کرد، پس اگر تو مرا به حق جزا دهى (به کیفر رسانى) هلاکم مى ‏نمائى، و اگر به رحمتت نپوشانى تباهم مى‏سازى (در حدیث است: کسى به وسیله ‏ى عمل خود به بهشت نمى ‏رود، گفتند: یا رسول‏ الله و نه تو؟ فرمود: و نه من جز آنکه خدا مرا به رحمتش بپوشاند).