صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱ - فراز ۲

الَّذِي قَصُرَتْ عَنْ رُؤْيَتِهِ أَبْصَارُ النَّاظِرِينَ، وَ عَجَزَتْ عَنْ نَعْتِهِ أَوْهَامُ الْوَاصِفِينَ.

خدائى که دیده ‏هاى بینندگان از دیدنش (در دنیا و آخرت) ناتوانند (محال است او را ببینند، چون آنچه به چشم سر دیده مى‏شود بایستى در مکان و جائى باشد، و محتاج به مکان جسم است و خداى تعالى جسم نیست) و اندیشه ‏هاى وصف ‏کنندگان از عهده ‏ى وصفش برنیایند (هر چه کوشند نمى‏توانند به طوریکه شایسته است او را وصف نمایند، چنانکه حضرت سید المرسلین «صلى الله علیه و آله» فرمود: لا احصى ثناء علیک، انت کما اثنیت على نفسک یعنى مرا توانائى مدح و ثناى تو نیست، تو خود باید ثناگوى ذات اقدس خویش باشى، و حضرت سید الوصیین امیرالمومنین «علیه‏ السلام» فرمود: هو فوق ما یصفه الواصفون یعنى او برتر و بالاتر است از آنچه وصف‏ کنندگان او را بستایند).