صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۶ - فراز ۲۲

لَمْ تَكُنْ أَنَاتُكَ عَجْزاً، وَ لَا إِمْهَالُكَ وَهْناً، وَ لَا إِمْسَاكُكَ غَفْلَةً، وَ لَا انْتِظَارُكَ مُدَارَاةً، بَلْ لِتَكُونَ حُجَّتُكَ أَبْلَغَ، وَ كَرَمُكَ أَكْمَلَ، وَ إِحْسَانُكَ أَوْفَى، وَ نِعْمَتُكَ أَتَمَّ، كُلُّ ذَلِكَ كَانَ وَ لَمْ تَزَلْ، وَ هُوَ كَائِنٌ وَ لَا تَزَالُ.

مکث و درنگ نمودن تو نه از روى ناتوانى است، و مهلت دادنت نه از روى سستى است، و خودداریت نه از روى بی خبرى است و به تاخیر انداختنت نه از روى ملاطفت و خوش رفتارى است (که از ترس شر کسى که او را مهلت داده ‏اى باشد) بلکه براى آنست که حجت تو رساتر و کرم و بخشش تو کامل تر و نیکى تو فراوان تر و نعمت تو تمام تر باشد، و همه ‏ى آنچه گفته شد (جمله‏ ى بیست و یکم تا اینجا) بوده و همیشه بوده و هست و همیشه خواهد بود.