صحیفه سجادیه - دعای شماره ۳۷ - فراز ۶
تَشْكُرُ يَسِيرَ مَا شَكَرْتَهُ، وَ تُثِيبُ عَلَى قَلِيلِ مَا تُطَاعُ فِيهِ حَتَّى كَأَنَّ شُكْرَ عِبَادِكَ الَّذِي أَوْجَبْتَ عَلَيْهِ ثَوَابَهُمْ وَ أَعْظَمْتَ عَنْهُ جَزَاءَهُمْ أَمْرٌ مَلَكُوا اسْتِطَاعَةَ الِامْتِنَاعِ مِنْهُ دُونَكَ فَكَافَيْتَهُمْ، أَوْ لَمْ يَكُنْ سَبَبُهُ بِيَدِكَ فَجَازَيْتَهُمْ.
جزاى بسیار مى دهى عمل اندکى را که پذیرفته اى، و طاعت و فرمانبرى کمى را پاداش مى دهى تا اینکه گوئیا شکر بندگانت که پاداششان را بر آن لازم گردانیده اى و جزاى آنان را از آن بزرگ نموده اى کارى است که بى (قدرت و توانائى دادن) تو بر امتناع و باز ایستادن از آن قدرت دارند پس از اینرو آنها را پاداش داده اى، یا سبب آن سپاسگزارى به دست تو نبوده پس از اینرو اینان را مزد داده اى!