• بخشی از دعای 49
خداوند شما را هدایت كرد، اما راه صلاح را نرفتید و در پی خواهش
امام عليه السلام تنها منطقه ى امن را باب رحمت الهى مى داند و به فرد گرفتار مى آموزد كه به هر جا رود در امان نيست و تنها راه نجات سرگشتگان وادى تيه ، باب رحمت الهى است . در واقع ، امام معصوم هشدار مى دهد كه آدمى هيچ گاه در ديار هستى از صيادان تيرانداز ايمن نيست و لحظه اى غفلت كافى است تا شخص بى خبر زخمى جان كاه بردارد يا از پاى درآيد ؛ از اين رو ، خداوند منان به بندگان تذكر داده است كه يگانه راه ، استعانت از درگاه بى منت گرداننده ى هستى است .
بدين ترتيب ، مى توان فهميد كه چنين انگاره اى تا چه پايه ناروا است كه فردى بپندارد اين گونه دعاها و نيايش ها ، موجب ضعف شخصيت و كوچك شمردن و تلقين ناتوانى به او مى باشد ، غافل از آن كه مكتب دعا در پى غرور زدايى از حريم خودشناسى انسانى است و منطق امام سجاد عليه السلام ، منطق تعليم خودباورى الهى است تا آدمى ، راه را از چاه تشخيص دهد و به بهترين شكل براى آن چاره انديشى كند ، به ويژه كه گاه با حوادث بسيار سهمگين روبه رو مى گردد كه حيات وى و همه ى بشريت را تحديد مى كند . براى نمونه در دهه ى هفتاد ، خبرى بدين مضمون از رسانه هاى كشورهاى جهان پخش شد كه ستاره ى دنباله دارى با سرعت 60 كيلومتر در ثانيه ، از كناره ى ستاره ى مشترى عبور كرده و در اثر برخوردهاى مكرر با ستاره ى مشترى باعث انفجارهاى عظيمى شده است كه شعله هاى آن تا صدها كيلومتر زبانه مى كشد . مدت مورر نياز براى عبور كردن كامل اين ستاره ى دنباله دار از كناره سياره ى مشترى يك هفته مى باشد كه خود حاكى از طول اين ستاره دنباله دار عظيم الجثه است . چنين حوادثى عظيم كيهانى و نيز خطرهاى ناشى از اموز جزئى تر پيرامون ما - هم چون آلودگى هوا يا آب آشاميدنى يا يك خطاى كوچك پزشكى - در عالم بى شمار است كه ما از تحديد يا وجود و حدوث آنها بى اطلاعيم و خداى مدبر حكيم همه را دور كرده و بشر در اين كشاكش عظيم و هولناك ، با آسايش به زندگى خود ادامه مى دهد . با اين وصف آيا نبايد تنها به خداوند سبحان پناه برد و از او مدد خواست و او را تنها ياور خود دانست و به شكرانه ى اين همه لطف و رأفت از او قدرانى كرد ؟!
از اين رو ، امام سجاد عليه السلام تمام مقصود خود را در همين نقطه متمركز فرموده به انسان هشدار مى دهد كه يگانه نگهدارنده و يار و ياور او در زندگى ، فقط خدا است و بايد در مقابل چنين خدايى بندگى كند بنده باشد و هرگز از ستايش و سپاس از او غفلت نورزد و او را در شئون زندگى و از تضرع و زارى و دعا و نيايش به درگاه حضرت رب العالمين - جل جلاله - دست نكشد .
لا يجير - يا الهى - الا رب على مربوب ، و لا يؤمن الا غالب على مغلوب ، و لا يعين الا طالب على مطلوب ؛
خدايا ! كسى جز پروردگار ، بندگان را پناه نمى دهد و جز شخص پيروز ، كسى فرد شكست خورده را امان نمى بخشد و فرد طلب شده ، كسى جز فرد يارى خواسته را مدد نمى رساند.
.............................
