نكته ى ديگر در اين فراز آن است كه امام عليه السلام زيباترين شيوه ى بيان را در آن به كاربرده است ، تا عنايت و رحمت خدا را به سوى بنده ى خود جلب كند، چرا كه هيچ عبارتى براى جلب رحمت الهى بهتر از اقرار به واقعيت ها نيست . بدين لحاظ ، عرضه داشته است : خدايا ! من با استحقاق خود به تو روى نياورده ام و از عدل تو هراسانم نه از جورت و تو را چنين شناخته ام كه بسيار كسان را بدون استحقاق مورد عنايت قرار داده اى و از فضل و كرم تو بهره ها برده اند . پس من نخستين ايشان نيستم .
بدين سان امام معصوم عليه السلام گذشته از بيان اين واقعيت كه هر چه لطف و كرامت است ، همه از فيض او و در ناحيه ى فاعليت فاعل است و در قابليت قابل كم ترين استعدادى در كار نيست ، در ادب عبوديت نيز كوشيده و در كاربرد لفظ و استخدام آن براى ريختن معنا در قالب آن ، چيزى شبيه اعجاز آفريده است .
در برابر اين هديه ى عظيم كه هم تعليم است و هم تهذيب و هم نشان دادن ادب عبوديت و كيفيت جلب رحمت الهى ، بر ما است كه شكرگزار و قدردان وجود پيشوايان خود باشيم و صلوات و بركات بى حد بر ارواح پاكشان را بخواهيم و توفيق تبعيت كامل از روش معصومانه ى آن رهبران عالى قدر را طلب نماييم .
اللهم صل على محمد و آله ، و كن لدعائى مجيبا ، و من ندائى قريبا، و لتضرعى راحما ، و لصوتى سامعا؛
خداوندا! بر حضرت محمد و خاندان او درود فرست و دعايم را اجابت فرما و از ندايم دورى مگزين و بر تضرعم رحمت آر و صدايم را گوش فرا ده.
.............................
