و الحمدلله الذى اغلق عنا باب الحاجه الا اليه فكيف نطيق حمده ام متى تؤ دى شكره لا متى؟ و حمد سزاوار آن خدايى است كه ابواب فقر و حاجت را به روى ما بسته و فقط ما را به درگاه خود متوجه فرموده است. و ما چگونه مى توانيم سپاس گوى او باشيم؟ نه، هرگز نمى توانيم!
خداوند در قرآن كريم آيه 41 سوره عنكبوت فرموده: مثل الذين اتخذوا من دون الله اولياء كمثل العنكبوت اتخذت بيتا و ان اوهن البيوت لبيت العنكبوت لو كانوا يعلمون: آنان كه دوستانى غير خدا را انتخاب مى كنند، همانند عنكبوتى هستند كه به خانه خود پناه برده است، در صورتى كه سست ترين خانه ها لانه عنكبوت است.
خداى متعال بزرگوارتر از آن است كه بندگان خود را به غير واگذارد، بلكه عزت غير متناهى او ايجاب مى كند كه خود جملگى حاجات بندگان را برآورد و به در خانه ارباب بى مروت دنيا حواله نگرداند.
امام سجاد عليه السلام در دعاى ابوحمزه ثمالى مى فرمايد:... و لم يكلنى الى الناس فيهينونى: سپاس خدايى را كه مرا به مردم واگذار نكرد تا آنان مرا خوار و خفيف كنند! و لذا بنده راستين حضرت حق، در پناه بندگى او از هر تعلق و وابستگى، ديگران آزاد است. در حديث قدسى فرمود: و عزتى و جلالى و مجدى و ارتفاعى على عرشى لا قطعن أمل كل مومل غيرى و لا كسوته ثوب الذله بين الناس: به عزت و جلال و مجد و بلنداى عرشم قسم، كه آرزوى آزمندان به ديگران را به يأس تبديل كرده و به او جامه ذلت مى پوشانم! خداوند متعال كه مژگان چشمان را براى زيبايى قيافه انسان با چنين ظرافت خاصى ابداع فرموده و بهترين قيافه هاى موجود در نظام طبيعت و بهترين لباس و جالب ترين نوع تغذيه و بهترين آشاميدنى ها و زيباترين مناظر طبيعت را در خدمت لذايذ و بهره ورى انسان قرار داده، آيا ممكن است آن جا كه گره هاى زندگى مشكلات عظيمى را فراهم مى آورد، بندگان خود را رها سازد و آنان را به يكديگر واگذار كند؟
حال آن كه ديده ايم حتى آن جا كه اختيار و درخواستى از ناحيه انسان در كار نبوده، بيش از مقدار حاجت و بلكه با بهترين درجه حسن و ظرافت او را بهره مند ساخته و از عطاياى بديع و زيباى خود محروم نفرموده است. پس چگونه در موارد تمنا و درخواست بندگان، تفضل ننمايد؟ البته تربيت بندگان نيز در گرو توجه شان به خدا است و لذا در بعض از حوايج و كمبودها، از بندگان خود خواسته كه بر درگاه او عرض حاجت كنند و از او بخواهند و دعا كنند تا بدين وسيله، حالت روحى و معنوى در ارتباط با خدا اشباع گردد؛ گذشته از آن كه اجر بسيار بر نفس دعا و نيايش مقرر مى فرمايد. نيز اگر خواسته او قابل اجابت و تحقق نبود، چندين برابر آنچه را كه درخواست كرده در دنيا و آخرت به وى اعطا مى فرمايد؛ چنان كه در اين زمينه از حضرات معصومين عليهم السلام روايات مفصلى وارد شده است.
به قول سعدى هر نفسى كه فرو مى رود ممد حياتست و چون برمى آيد مفرح ذات، پس در هر نفسى دو نعمت موجود است و بر هر نعمتى شكرى واجب.
از دست و زبان كه بر آيد
كز عهده شكرش به در آيد
امير مؤ منان در نهج البلاغه مى فرمايد: اگر تمامى روزهاى عمر روزه دار و شب ها به نماز باشيد و تمام دهر را با اين حال بگذرانيد، شكر يكى از نعمت هايى كه خدا براى شما تدارك ديده و بر شما ارزانى داشته را به جا نخواهيد آورد.
.........................
