صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۱۳۱
وَ لَا تُحْبِطْ حَسَنَاتِي بِمَا يَشُوبُهَا مِنْ مَعْصِيَتِكَ، وَ لَا خَلَوَاتِي بِمَا يَعْرِضُ لِي مِنْ نَزَغَاتِ فِتْنَتِكَ، وَ صُنْ وَجْهِي عَنِ الطَّلَبِ إِلَى أَحَدٍ مِنَ الْعَالَمِينَ، وَ ذُبَّنِي عَنِ الِْتمَاسِ مَا عِنْدَ الْفَاسِقِينَ.
و کارهاى نیک مرا به سبب معصیت و نافرمانى که با آنها آمیخته مىشود، و تنهائی هایم (براى مناجات و راز و نیاز با تو) به تباه کاریهائى که از راه آزمایش تو (شکیبائى و سپاسگزاریم را) براى من پیشاید تباه مساز، و آبرویم را از درخواست به سوى کسى که از جهانیان (مردم زمان خود) حفظ فرما، و از طلبیدن آنچه (کالاى دنیا که) نزد کسانى است که به احکام شرع اقرار دارند و آنها را بجا نمى آورند بازمدار.
