• بخشی از دعای 20
- عدل گستر باشید.
- خشم خود را فرو خورید.
- فتنهها و خصومت را خاموش
متوكل گفت: صحيفه را گرفتم پس از اينكه يحيى كشته شد به سوى مدينه رفتم و ملاقات نمودم حضرت اباعبدالله را پس خبر دادم من او را از يحيى پس گريه نمود و حزن او به او شديد شد و فرمود: خدا رحمت كند پسر عموى مرا و ملحق سازد او را به پدران و اجداد او قسم به خداى اى متوكل كه مانع نشد از دادن صحيفه به او مگر آن چيزى كه او ترسيده است بر او بر صحيفه ى پدرش كجا است آن صحيفه پس عرض نمودم اين است حاضر پس گشود او را و فرمود: به خدا قسم اين خط عموى من زيد و دعاى جد من على بن الحسين عليهما الصلوة والسلام است.
بعد فرمود: به فرزند خود اسمعيل برخيز و بياور از براى من دعائى را كه امر نمودم من ترا به حفظ و نگهدارى و صون او پس برخاست اسماعيل پس بيرون آورد صحيفه را كه گويا عين صحيفه بود كه يحيى بن زيد به من داده بود پس بوسيد او را حضرت اباعبدالله عليه السلام و گذاشت او را بر چشم خود و فرمود: اين خط پدر من است و گفته ى جد من در محضر خودم يعنى خودم در آن مجلس بودم كه جدم فرمود و پدرم نوشت.
پس عرض نمودم كه يابن رسول الله اگر مصلحت بدانيد مقابله نمايم من صحيفه شما را با صحيفه ى زيد و يحيى پس اذن داد مرا در مقابله و فرمود من مى بينم ترا اهل از براى امر و قابل پس نظر نمودم هر دو مثل هم بودند و نيافتم حرفى را كه مخالف باشد با صحيفه ى ديگر، ظاهر آن است كه متوكل صحيفه را از صحيفه ى زيد نوشت و غرض او مقابله نسخه ى خود با نسخه ى حضرت عليه السلام بود نه عين نسخه ى زيد.
پس طلب رخصت نمودم اباعبدالله عليه الصلوة والسلام را در دادن صحيفه را به دو پسر عبدالله بن الحسن پس فرمود: بدرستى كه خداى عزوجل امر نموده است شما را اينكه اداء امانت نمائيد به سوى صاحب آنها بلى پس بده صحيفه را به سوى دو پسر عبدالله پس من برخاستم كه بروم از براى ملاقات ايشان فرمودند به من توقف نما در جاى خود پس فرستاد به سوى محمد و ابراهيم پس ايشان آمدند پس فرمود به ايشان كه اين ارث پسر عموى شما است به شما داده است نه به برادران خود لكن با شما شرطى مى كنم در آن عرض نمودند خدا ترا رحمت كند بفرمائيد كه هر چه بفرمائيد مقبول است.
پس فرمود: بيرون نبريد شما اين صحيفه را از مدينه عرض نمودند به چه سبب بيرون نبريم صحيفه را؟ فرمود پسر عموى شما ترسيده است بر صحيفه امرى را كه من مى ترسم آن امر را بر شما.
عرض نمودند: به درستى كه پسر عموى ما ترسيده است بر صحيفه زمانى كه دانسته است كه كشته مى شود فرمود اباعبدالله عليه الصلوة والسلام شما ايمن نباشيد پس قسم به خدا به درستى كه من مى دانم اينكه شما به زودى خروج خواهيد نمود چنانچه او خروج نمود و به زودى كشته خواهيد شد چنانچه او كشته شد پس محمد و ابراهيم از مجلس برخاستند و حال آنكه ايشان مى گفتند لا حول و لا قوة الا بالله العلى العظيم.
پس از اينكه محمد و ابراهيم رفتند فرمود به من ابوعبدالله عليه السلام اى متوكل چه گفت به تو پسر عموى من يحيى اينكه به درستى كه عموى من محمد بن على عليهماالسلام و پسر او جعفر عليه السلام دعوت مى نمايند مردم را به زندگانى، و ما دعوت مى نمائيم به مردن عرض نمودم بلى خداوند امر تو را اصلاح كند، به تحقيق كه گفته است از براى من پسر عموى شما يحيى اين مطلب را.
قوله: ان عمى تا آخر مقول قول يحيى است تقرير نمودن از براى مخاطب كه او تصديق نمايد اين نحو كلام در ميان عرف شايع است. پس فرمود: رحمت كند خدا يحيى را به درستى كه پدر من خبر داده است مرا از پدر خود و از جد خود و از على عليه السلام اينكه پيغمبر صلى الله عليه و اله گرفت او را خواب و حال آنكه بالاى منبر بود پس ديد در خواب خود كه مردانى مى جهند بالاى منبر او مثل جهيدن ميمون و برمى گردانيدند مردمان را به عقب و پشت سر ايشان يعنى برمى گردانيدند مردمان را بعد از ايمان ايشان به دين جاهليت پس نشست پيغمبر مستوى و حزن و اندوه در صوت او ظاهر شده بود پس آورد جبرئيل عليه الصلوة والسلام به اين آيه ى مباركه كه يعنى بنواميه بالاى منبر تو خواهند رفت و مردم را برگردانند ايشان هستند شجره ى ملعونه.
فرمود: رسول اكرم صلى الله عليه واله يا جبرئيل آيا در زمان من و عهد من مى باشد ايشان عرض نمود: نه در زمان شما نيست لكن حركت مى كند آسياى اسلام از ابتداى هجرت تو يعنى از مدينه پس مكث مى كند به آن حركت ده سال يعنى ده سال حركت كند و عمل مى شود بعد حركت مى كند آسياى اسلام از سراسر سى و پنج سال از ابتداء هجرت تو پس مكث مى كند به آن حركت پنج سال يعنى از ابتداى هجرت تو ده سال عمل مى نمود بعد از آن بيست و پنج سال حركت مى نمود بدون عمل بعد از پنج سال نيز عمل نمود پس مراد بلبث حركت اوست يعنى ماند با حركت خود، پس تمام حركت آسياى اسلام با لبث، و عمل بدون آن يعنى حركت بدون عمل چهل سال است ده سال زمان پيغمبر صلى الله عليه و اله بود در مدينه بيست و پنج سال خلافت خلفاء ثلثه بود و پنج سال زمان خلافت اميرالمؤمنين عليه و على اولاده الصلوة والسلام بود.
پس لابد است كه حركت كند آسياى گمراهى و ضلالت قائم است بر قطب آن آسيا بعد خواهد پادشاه شد فرعونيان، فرمود حضرت ابوعبدالله عليه السلام كه خداى تعالى فرستاد به سوى پيغمبر سوره ى قدر را يك شب قدر بهتر است از هزار ماه سلطنت بنى اميه كه در آن ليلة القدر نيست.
تطاول: برترى نمودن و سركشى كردن. يستعرون: اى يضمرون.
فرمود: پس خداى عزوجل مطلع نمود پيغمبر خود را به درستى كه بنى اميه مالك مى شوند پادشاهى اين امت را و سلطنت ايشان طول اين مدت است يعنى هزار ماه پس اگر بخواهد سركسى نمايد كوهها هرآينه ايشان خواهند غالب شد، تا اينكه خداى عزوجل اذن بدهد بزوال ملك ايشان و ايشان در اين مدت جاى داده اند در قلوب خوشان دشمنى ما اهل بيت را و بغض ما را.
غرض امام عليه السلام آن است كه با اين قدرت و شوكت چگونه توانيم خروج نمائيم، نيست در خروج ما مگر مقلوب شدن و كشته گرديدن.
خبر داد خداى على اعلى بر رسول اكرم صلى الله عليه و اله به آن چيزى كه مى رسد به اهل بيت محمد صلى الله عليه و اله و اهل مودت و دوستان ايشان، و شيعيان ايشان در ايام بنى اميه و سلطنت آنها فرمود كه خداى نازل كرده در حق ايشان اين آيه را نعت رسول الله صلى الله عليه و اله و اهل بيت اوست دوستى ايشان ايمان است داخل مى نمايد در بهشت، دشمنى ايشان كفر است و نفاق داخل مى نمايد در آتش.
پس خبر داد پنهان پيغمبر صلى الله عليه و اله به سوى على عليه الصلوة والسلام و اهل بيت خود گفت متوكل كه: فرمود ابوعبدالله عليه الصلوة والسلام كه: خروج نكرده است و نمى كند از ما اهل بيت تا قيام قائم ما عجل الله سبحانه فرجه كسيكه دفع كند ظلمى را يا بلند نمايد حقى را مگر اينكه بليه او را بسوزاند بوده است قيام او زيادتى در بدى ما و شيعه ى ما يعنى خروج يكى از ما اذيت ما، و اذيت شيعه ى ما است.
گفت متوكل بن هرون پس املاء نمود و فرمود بر من ابوعبدالله ادعيه را هفتاد و پنج باب بود سقط شد از من يعنى نتوانستم حفظ نمايم از آن يازده باب و حفظ نمودم از آن شصت باب را نيف: به تشديد ما بين دو عدد را گويند مثل عددى كه ما بين ده و بيست است و يا بيست و سى است.
.....................
