• بخشی از دعای شانزدهم
1- خداوند هر كس را كه پس از توكل به او، درباره فقرش شكایت به
پس زمانى كه وارد سازى تو او را بر ما، و فرو فرستادى او را به ما پس اعانت كن ما را به او در حال زيادت او، و الفت و انس ده ما را به او در وقت آمدن او را، زائرا و قادما حالند از براى ضمير به، آمدن موت بر انسان گاهى تعبير به ورود شود و گاهى به نزول، ورود رسيدن تشنه است به آب، و نزيل مهمان، و هر دو حاجت دارند يكى به آب و يكى به نان و مكان به خاطر همين مطلب امام عرض كند به خدا كه اعانت نما بر من و الفت ده در حالت آمدن او و زيارت او زيرا كه او وارد و نازل كه شود تشنه و گرسنه است و غرض او آن است كه رشته حيات بگسلد و حياتى كه سريان در بدن دارد مثل سريان آب گل در گل از او زايل نمايد او
اصعب امور و اشق اشياء است بر انسان و آن وقتى است كه ابليس خسيس و تبعه ى آن بر انسان راه و استيلا يابد و دين شريف او كه اعز اشياء است در نزد او از او بگيرد الهى همه كس از اول نالد و عبدالله از آخر.
شقى و بدبخت ننما ما را به مهمانى او و رسواء نكن ما را به زيارت او، موت مثل حيوه مخلوقى است از مخلوقات خدا پس در آن وقت اگر كسى پاك و پاكيزه و خالى باشد از ادناس و ارجاس و معاصى و حقوق ناس پس خواهد در وقت نزول او خوشبخت شد و ميزبان خود را احترام نمود و گرنه بدبخت و رسوا است در آن وقت.
بدانكه موت خراب كننده ى لذات است و تاريك كننده ى شهوات و دوركننده ى خواهشها است، مهمانى است كه دوست نيست، مقابلى است كه مغلوب نيست، قاتلى است كه طلب خون از او نمى توان نمود، مى بندد بر انسان ريسمان خود را، تير و سهم او خطا نشود، سطوه و تسلط او بر انسان قوى است يك دفعه بر انسان روى آور شود بدون اعلام و اخبار تاريكى خود وارد سازد، آتش خود را برافروزد، پس بر انسان لازم و واجب است به حكم عقل كه نحوى رفتار نمايد كه آن وقت وقت راحت او شود نه وقت شدت و غمره و زحمت او باشد.
بگردان مردن را درى از درهاى آمرزيدن تو و كليدى از كليدهاى بخشش تو، خداى عزوجل از براى آمرزيدن كه از جمله ى افعال او است اسباب و مقدمات قرار داده است زيرا كه ابا و امتناع نموده است كه فعلى از افعال را
جارى نمايد بدون سبب و جهت پس تواند نفس مردن سبب مغفرت و رحمت شود مثل مردن در راه خدا و مثل مردن به طعن طاعون و در حال اسهال و نفاس و مهدوم و نحو آنها پس در بودن مردن و كليد بودن آن مى شود به نحو حقيقت باشد نه مجاز براى اين مطلب است كه هابيل به قابيل فرمود: اگر تو دست به جانب من دراز كنى من نخواهم دست به سوى تو بلند نمود زيرا كه اگر تو مرا بكشى گناه مرا بر تو نويسند.
به ميران تو ما را راه يافته گان نه گمراهان، فرمان برداران نه كراهت دارندگان، غرض آن است كه وقت مردن ما وقتى باشد كه دين ما دين اسلام باشد نه دين كفر علاوه بر اينكه دين ما دين اسلام باشد اين اسلام از روى زبان نباشد و قلب خالى چنانچه صفت منافقين است بلكه اسلام حقيقى بوده باشد زيرا كه آنچه نفع دهد انسان را اسلام حقيقى و غير او را نفع نيست بلكه حال منافق كه اسلام او از روى كراهت باشد اشد است از حال كفار زيرا كه او علاوه بر كفر استهزاء بر اهل اسلام نيز دارد اين است كه از قرآن نيز استفاده شود.
توبه كننده گان نه گنه كاران و نه اصرار دارندگان.
پاك و طاهر باشيم از لوث و چرك مخالفت تو هيچ عصيان بر ما نباشد نه اندك و نه بسيار زيرا كه هر مرتبه از مراتب مخالفت او زيان و خسران و نااميدى از رحمت بر او مترتب است در اين جهت تفاوت نكند گناه بزرگ و كوچك زيرا كه در مخالفت خداى آسمانها شريكند و معصيت بزرگى نمود جرئت هتك ستر معبود خود نمود.
اى عهده گيرنده ى عوض نيكوكاران، و اى به صلاح آورنده ى كار بدكاران احسان مى شود ايمان باشد يعنى اقرار به توحيد و به نبوت و جزا و عوض او بهشت است، و مى شود مراد از او مطلق كار خوب باشد كه مطلوب و محبوب خدا باشد چنانچه آيه ى هل جزاء الاحسان الا الاحسان بر او شاهد است، كار بدكار به صلاح آوردن به دو نحو مى شود يا از او مى گذرد و عفو مى نمايد يا اينكه ستر قبايح و عيوب او كند و جميل و مدايح او را اظهار نمايد چنانچه بر اهل ملاء اعلى و ملاء اسفل معلوم شود كه او از خوبان و ابرار است نه از بدكاران و زيانكاران اين است رافت و مهربانى آن ذات مقدس به سوى مخلوق و عبيد خود.
اللهم صل على محمد و آله و بارك لنا الموت و اجعلنا ذاكرين له.
.............................
