• بخشی از دعای شانزدهم
1- خداوند هر كس را كه پس از توكل به او، درباره فقرش شكایت به
دوم- بدانكه قسم ياد نمودن خدا در اين آيه دلالت دارد بر غضب او چنانكه گفته شده است كه بعد از اينكه اين آيه نازل شد گفتند ملائكه كه: پسران آدم هلاك شدند غضب آوردند خدا را تا اينكه قسم ياد نمود.
از اصمعى نقل شد كه از جانب بصره بيرون آمدم اعرابى به جانب من آمد گفت: كيستى؟
گفتم: از پيران
اصمعى مى گويد: گفت: از كجا مى آئى؟
گفتم: از مكانى كه تلاوت كتاب الله مى نمايند.
گفت: از براى من تلاوت نما، پس من سوره ى و الذاريات تلاوت نمودم تا اين آيه كه و فى السماء....
گفت: كفايت نمود تو را پس برخاست و ناقه ى خود را نحر نمود و تقسيم به مردم نمود و توجه به سيف و كمان خود نموده و شكست و رفت و در زمانى كه من با رشيد حج مى نمودم شروع نمودم در طواف ديدم كسى را آواز مى نمايد به صوت ضعيف توجه به او نمودم ديدم همان اعرابى است بدن كاهيده و روى او زرد پس سلام بر من نمود و از من طلب كرد كه سوره ى را براى او تلاوت نمايم چون رسيدم به آيه ى و فى السماء صيحه زد و گفت يافتم چيزى را كه خدا وعده نمود حق آيا غير اين فقرات چيزى هست پس قرائت نمودم فو رب السماء....
پس صيحه زد و گفت سبحان الله كه بود كه خداى جليل را به غضب در آورد تا قسم ياد نمود و تصديق قول او نمود سه دفعه اين مطلب را ذكر كرد و روح از بدن او مفارقت نمود.
سوم: مثل ما انكم تنطقون آنچه در فهم قاصر حقير مى رسد آن است كه انسان در غالب اوقات تكلم به محسوسات و بديهيات مى نمايد مشبهه به اين امور بديهيه و حسيه است.
بعضى وجوه ديگر نقل نموده اند يكى آنكه تشبيه به اعتبار عدم العلم است يعنى همچنانكه شما مواضع خروج نطق و كيفيت حصول او را نمى دانيد كه لك الرزق چنانكه پيغمبر فرمود اباء دارد خدا مگر اينكه رزق مومن را قرار دهد در مكانى كه گمان ندارد.
دوم: به اعتبار احتياج و عدم احتياج.
سوم: به اعتبار زياده و نقصان چنانكه نطق زياد مى شود و كم مى شود به سبب تكلم و عدم او چنين است رزق به سبب انفاق و امساك.
وصيت: بدان كه رزق توسعه و اسباب آن و تقتير رزق و اسباب حرمان بسيار است چيزهائيكه سبب رزق شود عمده ى سبب تقوى و پرهيزگارى است چنان.
.........................
