• بخشی از دعای شانزدهم
1- خداوند هر كس را كه پس از توكل به او، درباره فقرش شكایت به
و اما قسم دوم علاوه بر اينكه در كلام مجيد خود خبر داده كه ان الله لا يحب المتكلفين عقل قطعى حاكم است بر قبح ارتكاب مثل اين فعلى كه هيچ فائده بر آن مترتب نشود با اينكه اذيت نفس است و نفس را از راحت او انداختن است.
يعنى اختيار نمودن باطل بر حق، از اينكه نفس انسانى به مقتضى شهوت فطريه ى خود مايل به باطل و كاره بر حق است پس گاهى وسوسه ى او نمايد اختيار كند باطل را بر حق چنانچه مشاهده در بسيارى از مردمان اين زمان شود.
اللغه: اصرار: ايستادگى به امرى نمودن، ماثم: مصدر ميمى گناه نمودن.
شرح: يعنى ايستادگى به گناه نمودن و كوچك شمردن معصيت و زياد دانستن طاعت.
ايقاظ: بدان اى عزيز اگر العياذ به الله اين صفت رذيله در انسان پيدا شود اين انسان متصف به اين صفت يا كافر است يا قريب به آن زيرا كه بعد از معرفت معبود كه آن معبود متصف است به صفت جلال و جمال اين صفت رذيله هم در آن باشد منافات با آن معرفت دارد پس يا انكار دارد متصف بودن معبود را به آن صفت يا تحصيل معرفت ننموده است.
مباهات: مفاخره نمودن، مكثر و مقل ضدان مكثر زياد دارنده و مقل كم دارنده و لذا اول را تعبير آورند از غنى و ثانى را تعبير آورند از فقير.
.........................
