صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۶ - فراز ۲۰

مَا أَكْثَرَ تَصَرُّفَهُ فِي عَذَابِكَ، وَ مَا أَطْوَلَ تَرَدُّدَهُ فِي عِقَابِكَ، وَ مَا أَبْعَدَ غَايَتَهُ مِنَ الْفَرَجِ، وَ مَا أَقْنَطَهُ مِنْ سُهُولَةِ الَْمخْرَجِ عَدْلًا مِنْ قَضَائِكَ لَا تَجُورُ فِيهِ، وَ إِنْصَافاً مِنْ حُكْمِكَ لَا تَحِيفُ عَلَيْهِ.

چه بسیار است پى در پى بازگشت او (آن مغرور به کرمت) در شکنجه‏ى تو، و چه طولانى است سرگردانیش در کیفر تو، و چه دور است پایان غم و اندوهش، و چه نومید است از رهائى یافتن به آسانى!! (همه‏ى این گرفتاریهاى او) از روى عدل در حکم تو است که در آن ظلم نمى‏کنى، و از روى انصاف و دادگرى در فرمان تو است که بر او ستم نمى‏ نمائى.