صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۵ - فراز ۴۷

اللَّهُمَّ وَ مَا أَلْمَمْنَا بِهِ فِي شَهْرِنَا هَذَا مِنْ لَمَمٍ أَوْ إِثْمٍ، أَوْ وَاقَعْنَا فِيهِ مِنْ ذَنْبٍ، وَ اكْتَسَبْنَا فِيهِ مِنْ خَطِيئَةٍ عَلَى تَعَمُّدٍ مِنَّا، أَوْ عَلَى نِسْيَانٍ ظَلَمْنَا فِيهِ أَنْفُسَنَا، أَوِ انْتَهَكْنَا بِهِ حُرْمَةً مِنْ غَيْرِنَا، فَصَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ اسْتُرْنَا بِسِتْرِكَ، وَ اعْفُ عَنَّا بِعَفْوِكَ، وَ لَا تَنْصِبْنَا فِيهِ لِأَعْيُنِ الشَّامِتِينَ، وَ لَا تَبْسُطْ عَلَيْنَا فِيهِ أَلْسُنَ الطَّاعِنِينَ، وَ اسْتَعْمِلْنَا بِمَا يَكُونُ حِطَّةً وَ كَفَّارَةً لِمَا أَنْكَرْتَ مِنَّا فِيهِ بِرَأْفَتِكَ الَّتِي لَا تَنْفَدُ، وَ فَضْلِكَ الَّذِي لَا يَنْقُصُ.

بار خدایا گناه کوچک یا گناه بزرگى که در این ماه به آن نزدیک شدیم، یا گناهى که در آن بجا آوردیم، و گناه بزرگى که زیر بار آن رفتیم از روى عمد و قصد از ما، یا فراموشى (که منشاء آن تقصیر و بى‏ باکى است مانند کسى که به کارى مشغول شود تا اینکه نماز را فراموش نماید که او معذور نیست به خلاف روزه ‏دارى که از روى فراموشى بخورد یا بیاشامد) که در آن به خود ستم کرده، یا به آن احترام دیگرى را هتک و پرده ‏درى نموده باشیم، پس بر محمد و آل او درود فرست، و ما را به پرده ‏ى (آمرزش) خود (از کیفر و رسوائى آن) بپوشان، و به گذشت خود از ما درگذر، و ما را در آن گناه در جلو چشم شماتت ‏کنندگان (آنانکه به مصیبت و اندوه دیگرى شاد شوند) قرار مده، و زبان طعنه ‏زنندگان (نکوهش‏ کنندگان) را بر ما مگشا، و ما را به مهربانیت که بریده نمى‏شود (همیشگى است) و به احسان و نیکیت که کم نمى‏گردد به چیزى (عبادت و انجام کار نیکى) بگمار که سبب فرونهادن (از میان بردن) و پوشاندن (آمرزیدن) چیزى (گناهى) شود که در آن ماه بر ما نهى نموده ‏اى.