از دعاهاى امام عليه ‏السلام است در اقرار به گناه و درخواست توبه و بازگشت بسوى خداى تعالى


•    بار خدايا، سه خصلت است كه مرا بازمى‏دارد تا به آستانت آيم و درخواستى كنم و تنها يك خصلت است كه مرا وامى‏دارد كه به درگهت آيم دست خواهشم آرم.

•    آن سه كه بازم مى‏دارد؛ تكليف واجبى است به آن فرمان داده‏اى و من در گزاردن آن درنگ كردم، و حرامى است كه بدان نهى كرده‏اى و من به سويش شتافتم.
•    و نعمتى است كه به من ارزانى داشتى و من در سپاس آن سستى ورزيدم.

•    اما آن خصلت كه مرا برانگيزد كه به آستانت روى آوردم و بسى درخواست كنم فضل و كرم توست نسبت به كسى كه با بارقه‏اى از اميد روى به تو آرد؛ زيرا تمام احسانت بى آن كه كسى بهايى دهد باشد و همه نعمت‏هايت بى آن كه كسى كارى كند بود.

•    بار خدايا، اين منم كه به بارگاه پرشكوهت ايستاده‏ام بسان فرمانبرى خوار، و با شرمندگى تمام دست گدايى به آستانت دارم همچون مستمندى عيال‏وار و بى نوا در پيشگاهت.

•    زبان به اعتراف مى‏گشايم و مى‏گويم: به گاه احسانت هيچ شايسته كارى نكردم و تنها فقط از عصيانت چشم پوشيدم و در همه حال هرگز از داد و دهش سرشارت بى‏بهره نبوده‏ام.

•    پس آيا اى خدايم همين اقرارم به بدكردارى‏ام در پيشگاهت سودى دهد؟ و آيا اعترافم نزد درگاهت به زشتى رفتارى‏ام نجاتم مى‏دهد؟! يا با اين حال و روزم ديگر غضبت بر من واجب نموده‏اى و به گاه دعايم خشمت بر من بايسته و حتمى كرده‏اى.

•    پاكا خداوندا كه چنين باشى، من از تو هرگز نوميد نمى‏شوم كه تو در توبه به رويم گشوده‏اى، اينكه به درگهت آمده‏ام و مى‏گويم بسان برده‏اى خوار كه به خود ستم روا داشته و حرمت آقايش شكسته.

•    همانند غلامى كه گناهانش انبان شدن و فزون گشته و روزگارش به سر آمده و پشت كرده و مى‏بيند فرصت عمل سپرى شده و ديگر دوران زندگى پايان يافته و يقين دارد كه نه از عذابت پناهى است و نه از قهرت گريزگاهى، او روى به سويت آورده و توبه را به درگاهت خالص ساخته و با دلى پاك و زلال به درگهت ايستاده است.
•    و با صدايى شكسته و آرام با تو نجوا مى‏كند.
•    و از شدت فروتنى قامتش خم گشته و سر به زير افكنده، از شدت ترس پاهايش لرزان است و گونه‏اش بر زير سيلاب اشك نهان، تو را چنين مى‏خواند: اى مهربان‏ترين مهربانان اى مهربان‏ترين كسى كه جويندگان رحمت آهنگ وى كنند؛ و اى مهرورزترين كسى كه آمرزش خواهان به گرد او آيند؛ اى آن كه بخشايش بسى افزون از كيفرش باشد، و خشنودى‏اش بيش از خشمش بود.

•    و اى آن كه منت مى‏نهد و از گاه بندگانش به نيكى مى‏گذرد، و اى كه بندگانش را به قبول توبه عادت دهد و اصلاح امور فاسدشان را با توبه خواهد و به اعمال بى مقدارشان خشنود گردد؛ اى آن كه عمل ناچيز را پاداش فراوان دهد و اجابت دعايشان خود به عهده گرفته و به كرمت پاداش نيك را به ايشان وعده داده است.

•    خدايا من گناهكارترين كسى نيستم كه گناه كرد و تو او را آمرزيدى و نكوهيده‏ترين كس نباشم كه به درگاهت عذر آورد و تو پذيرفتى، و ستمگرتر از هر ستمگرى نباشم كه توبه كرد و تواش بخشودى.

•    اينكه به آستانت توبه مى‏كنم بسان توبه‏ى كسى كه از كاهلى خود بسى پشيمان است و از بار گران گناه ترسان است، و از گردابى كه در آن افتاده سخت شرمنده و پريشان است.

•    مى‏داند كه بخشودن گناهان بزرگ نزد تو بزرگ نباشد و گذشت از خطا برايت سخت نيايد، و تو را چشم‏پوشى از جنايات گران نبود، و مى‏داند محبوب‏ترين بنده به نزدت كسى است كه بر تو سركشى نكند و از اصرار بر گناه دورى جويد و پيوسته استغفار نمايد.

•    خدايا من از سركشى دست به درگهت مى‏آويزم و از اصرار بر گناه به تو پناه مى‏آورم و از هر كوتاهى كه كرده‏ام عفو و آمرزش مى‏خواهم و در هر چه ناتوانم از تو يارى مى‏طلبم.

•    پروردگارا، بر محمد و خاندانش درود فرست و از حقوقى كه به گردنم دارى بگذر و از آنچه مستحق آنم معافم دار. از هر چه گناهكاران از آن بيمناكند پناهم ده، زيرا بى‏گمان تو بر عفو و گذشت توانايى، و اميد مى‏رود كه گناه بندگان ببخشايى و به گذشت بسى شهره‏اى، براى حاجتم جز درگاهت جايى نباشد و براى گناهم بخشايشگرى جز تو نشايد. و هرگز نيز چنين نباشد.

•    بر جانم تنها از تو بيمناكم كه تو هم به ترس و هم به آمرزيدن شايسته‏اى. بر محمد و خاندانش درود فرست و حاجتم روا دار و خواسته‏ام را برآور. گناهم را ببخشا، و از ترس و هراس ايمنم فرما. كه بى گمان تو بر هر چيز توانايى، و برآوردن اينها بر تو ساده است به آسانى، پس اجابت نماى، اى پروردگار جهانيان.

-----------------------------

منبع