صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱۳ - فراز ۲۵
وَ مِنْ حَاجَتِي يَا رَبِّ كَذَا وَ كَذَا. وَ تَذْكُرُ حَاجَتَكَ ثُمَّ تَسْجُدُ وَ تَقُولُ فِي سُجُودِكَ) فَضْلُكَ آنَسَنِي، وَ إِحْسَانُكَ دَلَّنِي، فَأَسْأَلُكَ بِكَ وَ بِمُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، صَلَوَاتُكَ عَلَيْهِمْ، أَن لَا تَرُدَّنِي خَائِباً.
و از جملهى حاجت و خواستهى من اى پروردگار چنین و چنان است و حاجت خود را به یاد مىآورى سپس به سجده مىروى (پیشانى بر زمین مینهى) و در سجده مىگوئى: فضل و بخشش تو مرا (از گرفتاریها) آرام نموده، و احسان تو مرا (به درگاهت) راهنمائى کرده، پس از تو درخواست مىنمایم به حق خودت و به حق محمد و آل او، درودهاى تو بر ایشان باد، مرا نومید برنگردانى (حضرت صادق علیهالسلام فرموده: چیزى که بنده را به پروردگارش نزدیکتر مىنماید هرگاه او را بخواند آنست که در سجده باشد).
