صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۱۱۹
وَ أَعِذْنِي مِنْ شَمَاتَةِ الْأَعْدَاءِ، وَ مِنْ حُلُولِ الْبَلَاءِ، وَ مِنَ الذُّلِّ وَ الْعَنَاءِ، تَغَمَّدْنِي فِيما اطَّلَعْتَ عَلَيْهِ مِنِّي بِمَا يَتَغَمَّدُ بِهِ الْقَادِرُ عَلَى الْبَطْشِ لَوْ لَا حِلْمُهُ، وَ الْآخِذُ عَلَى الْجَرِيرَةِ لَوْ لَا أَنَاتُهُ.
و از شماتت و شادى دشمنان و پیشامد غم و اندوه و ذلت و خوارى (نزد مردم) و رنج و گرفتارى (در کارها) پناهم ده، مرا در آنچه (گناهانى که) بر آن از من آگاهى (به رحمتت) بپوشان (عفو فرما) به آنچه (گناهى که) مىپوشاند (مىگذرد) تواناى گرفتن از روى عنف و سختى اگر بردباریش نبود، و عقابکنندهى بر گناه اگر مکث و شتاب نکردنش نبود (حلم و مکث در انجام کارى مانع از قدرت او نیست، بلکه مانع از مقدور که آن گرفتن از روى عنف و عقاب است مىباشد، چون قدرت او پیش از فعل است و آنچه با آن منافات دارد عجز و ناتوانى است).
