صحیفه سجادیه - دعای شماره ۱۹ - فراز ۳
تُحْيِي بِهِ مَا قَدْ مَاتَ، وَ تَرُدُّ بِهِ مَا قَدْ فَاتَ، وَ تُخْرِجُ بِهِ مَا هُوَ آتٍ، وَ تُوَسِّعُ بِهِ فِي الْأَقْوَاتِ، سَحَاباً مُتَرَاكِماً هَنِيئاً مَرِيئاً طَبَقاً مُجَلْجَلًا، غَيْرَ مُلِثٍّ وَدْقُهُ، وَ لَا خُلَّبٍ بَرْقُهُ.
که به آن آنچه را مرده است زنده (سبز و خرم) نمائى، و آنچه از دست رفته بازگردانى، و آنچه آمدنى است بیرون آرى، و به آن روزی ها را فراخى داده بیافزائى، ابرى (از تو مى خواهیم) که روى هم انباشته و با خوشى و گوارا و فراگیرنده بوده صداى رعد از آن شنیده شود، و بارانش همیشه (که گیاه ها را تباه و ساختمان ها را ویران گرداند) و برقش فریب دهنده (بى باران) نباشد.
