صحیفه سجادیه - دعای شماره ۵۰ - فراز ۲

اللَّهُمَّ إِنِّي وَجَدْتُ فِيما أَنْزَلْتَ مِنْ كِتَابِكَ، وَ بَشَّرْتَ بِهِ عِبَادَكَ أَنْ قُلْتَ يَا عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنْفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ، إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعاً، وَ قَدْ تَقَدَّمَ مِنِّي مَا قَدْ عَلِمْتَ وَ مَا أَنْتَ أَعْلَمُ بِهِ مِنِّي، فَيَا سَوْأَتَا مِمَّا أَحْصَاهُ عَلَيَّ كِتَابُكَ.

بار خدایا من در کتاب تو (قرآن مجید) که فروفرستادى، و بندگانت را به آن مژده دادى یافتم که فرموده‏ اى: («س 39 ى 53( یا عبادى الذین اسرفوا على انفسهم لاتقنطوا من رحمه الله، ان الله یغفر الذنوب جمیعا یعنى) اى بندگان من که بر نفسهاى خود (به گناهان) اسراف کرده و از حد تجاوز نموده ‏اند از رحمت و بخشش خدا نومید نشوید که خدا همه‏ ى گناهان را (به شرط توبه) مى ‏آمرزد. و پیش از این از من سر زده آنچه (گناهانى که) تو دانسته ‏اى، و آنچه تو، به (زشتى و کیفر) آن از من داناترى، پس واى به رسوائى من از آنچه نامه ‏ى (ثبت اعمال به امر و فرمان) تو درباره‏ ى من شمرده (نوشته) است.