صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۷ - فراز ۱۲

اللَّهُمَّ وَ امْزُجْ مِيَاهَهُمْ بِالْوَبَاءِ، وَ أَطْعِمَتَهُمْ بِالْأَدْوَاءِ، وَ ارْمِ بِلَادَهُمْ بِالْخُسُوفِ، وَ أَلِحَّ عَلَيْهَا بِالْقُذُوفِ، وَ افْرَعْهَا بِالُْمحُولِ، وَ اجْعَلْ مِيَرَهُمْ فِي أَحَصِّ أَرْضِكَ وَ أَبْعَدِهَا عَنْهُمْ، وَ امْنَعْ حُصُونَهَا مِنْهُمْ، أَصِبْهُمْ بِالْجُوعِ الْمُقِيمِ وَ السُّقْمِ الْأَلِيمِ.

بار خدایا آبهاى ایشان را به وباء (بیماریهاى همگانى) و خوردنیهاشان را به بیماریها آمیخته و در هم کن، و شهرهاشان را به زمین فروبر (که نشانه‏اى از آن نماند) و پى در پى بر آن شهرها بلا و گرفتاریها برسان، و آنها را به قحطى و خشکسالى بکوب (گرفتار کن به طوریکه راه رهائى از آن را نیابند) و آذوقه‏هاشان را در تهى‏ترین زمین خود (زمین کم آب و گیاه) و دورترین زمین خویش از ایشان (شهرهاى دوردست) قرار ده (تا به آن دسترسى نداشته باشند) و قلعه‏هاى زمین را از آنها بازدار (تا به آنها پناه نبرند) آنها را به گرسنگى همیشگى و بیمارى دردناک دچار فرما.