صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۱۱۷

فَأَحْيِنِي حَيَاةً طَيِّبَةً تَنْتَظِمُ بِمَا أُرِيدُ، وَ تَبْلُغُ مَا أُحِبُّ مِنْ حَيْثُ لَا آتِي مَا تَكْرَهُ، وَ لَا أَرْتَكِبُ مَا نَهَيْتَ عَنْهُ، وَ أَمِتْنِي مَيتَةَ مَنْ يَسْعَى نُورُهُ بَيْنَ يَدَيْهِ وَ عَنْ يَمِينِهِ.

پس (اکنون که اینگونه مهربانى) مرا زنده ‏دار به زندگى پاکیزه ‏اى (زندگى با روزى حلال) که به آنچه مى‏ خواهم پیوسته شود، و به آنچه دوست دارم پایان یابد، در صورتى که آنچه را نمى ‏پسندى بجا نیاورم، و آنچه را نهى کرده ‏اى مرتکب نشوم، و بمیران مردن کسى که نور و روشنائیش (راهنمایش به بهشت) در پیش رویش و از سمت راستش مى‏رود (حضرت باقر- علیه ‏السلام- فرموده: روز رستاخیز براى هر که نور «راهنماى به بهشت» باشد «از عذاب و سختی هاى آن روز» رهائى مى‏ یابد، و براى هر مومنى نورى است).