صحیفه سجادیه - دعای شماره ۲۰ - فراز ۱

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ، وَ بَلِّغْ بِإِيمَانِي أَكْمَلَ الْإِيمَانِ، وَ اجْعَلْ يَقِينِي أَفْضَلَ الْيَقِينِ، وَ انْتَهِ بِنِيَّتِي إِلَى أَحْسَنِ النِّيَّاتِ، وَ بِعَمَلِي إِلَى أَحْسَنِ الْأَعْمَالِ.

بار خدایا بر محمد و آل او درود فرست، و ایمانم (اعتقاد به دل و اقرار به زبان و عمل به اندام که کاشف از آنها است) را به کاملترین ایمان برسان، و باورم را (به آنچه پیغمبر صلى الله علیه و آله آورده) بهترین یقین قرار ده (یقین «چنانکه خواجه نصیرالدین طوسى- رحمه الله- فرموده» مرکب از دو علم است: علم به معلوم و علم به اینکه خلاف آن محال است، و آن را سه مرتبه است: علم ‏الیقین مانند شناختن آتش به دود، و این علمى است که براى اهل نظر و استدلال از روى براهین قاطعه به دست مى ‏آید، و عین‏ الیقین مانند دیدن جسم آتش، و آن علمى است که براى برگزیدگان از مومنین از روى کشف به دست مى‏آید، و حق ‏الیقین مانند افتادن در آتش و سوختن به آن، و آن علمى است که براى اهل شهود و فناء در خدا از روى اتصال معنوى به دست مى‏ آید، و این مرتبه‏ ى از یقین کاملترین آنست که امام علیه‏ السلام آن را درخواست نموده) و نیت مرا به نیکوترین نیتها (قصد قرب بحق) و کردارم را به بهترین کردارها (عمل خالص از خودنمائى) برسان (نیت «چنانکه در مجلد پانزدهم بحارالانوار از محقق طوسى- علیه الرحمه- نقل نموده» قصد و آهنگ عمل و انجام کار است، و آن واسطه است میان علم و عمل، زیرا تا چیزى دانسته نشود قصد آن ممکن نیست و تا قصد نشود واقع نگردد).