صحیفه سجادیه - دعای شماره ۴۷ - فراز ۱۲۴

وَ لَا تَذَرْنِي فِي طُغْيَانِي عَامِهاً، وَ لَا فِي غَمْرَتِي سَاهِياً حَتَّى حِينٍ، وَ لَا تَجْعَلْنِي عِظَةً لِمَنِ اتَّعَظَ، وَ لَا نَكَالًا لِمَنِ اعْتَبَرَ، وَ لَا فِتْنَةً لِمَنْ نَظَرَ، وَ لَا تَمْكُرْ بِي فِيمَنْ تَمْكُرُ بِهِ، وَ لَا تَسْتَبْدِلْ بِي غَيْرِي، وَ لَا تُغَيِّرْ لِي اسْماً، وَ لَا تُبَدِّلْ لِي جِسْماً، وَ لَا تَتَّخِذْنِي هُزُواً لِخَلْقِكَ، وَ لَا سُخْرِيّاً لَكَ، وَ لَا تَبَعاً إِلَّا لِمَرْضَاتِكَ، وَ لَا مُمْتَهَناً إِلَّا بِالِانْتِقَامِ لَكَ.

و مرا تا مدت و پاره ‏اى از زمان (هنگام مرگ) در طغیان و سرکشیم (در معاصى) سرگردان و در گرداب نادانیم غافل و بیخبر وامگذار (اشاره به قول خداى تعالى «س 7 ى 186(: من یضلل الله فلا هادى له و یذرهم فى طغیانهم یعمهون یعنى کسانى را که خدا گمراه سازد «رحمت خود را از آنها بازدارد» راهنمائى براى ایشان نیست و آنان را در طغیان و سرکشى واگزارد تا حیران و سرگردان شوند. و «س 23 ى 54(: فذرهم فى غمرتهم حتى حین یعنى پس «اى رسول ما» ایشان را در گرداب نادانیشان واگزار تا هنگام مرگ «یا روز قیامت)» و مرا (بر اثر ناپسندیها) پند براى کسى که پند پذیرد، و عبرت براى کسى که عبرت گیرد، و سبب گمراهى براى کسى که (به من) نظر افکند قرار مده، و با من مکر مکن (مرا بر اثر فریبى که داده ‏ام کیفر منما) در میان کسانى که با آنها مکر مى‏کنى، و دیگرى را بجاى من مگزین (که از او راضى و خشنود باشى و مرا از درگاهت برانى) و نامم را تغییر مده (دوزخى مگردان) و تنم را (در دنیا به آفت و درد و در آخرت به عذاب و کیفر) تبدیل مفرما، و مرا مضحکه و سبب خنده‏ ى آفریدگانت و مسخره ‏ى خود (خوار و پست در درگاهت) و جز پیرو خشنودیت و جز به کیفر رساندن (دشمنانت) براى تو خدمتگزار مگردان.